Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ σώζει. Ὄχι ἄλλοι «σταυροί». Στέκεσαι
κάπου καὶ κλαῖς γι’ αὐτὰ ποὺ σὲ βρῆκαν στὴ ζωὴ καὶ ἀπὸ μέσα σου,
πληγωμένος καθὼς εἶναι ὁ ἐγωισμός σου, τὰ βάζεις μὲ ὅλους καὶ μὲ ὅλα
χωρὶς νὰ φαίνεται. Μὲ φοβερὴ ζήλεια καὶ μνησικακία.
Καταθλιπτικὰ ἀπομονωμένος. Ἂν
δὲν ἐκδηλώνεσαι καὶ τὰ κρατᾶς μέσα σου, φαίνεσαι ἐξωτερικὰ «σταυρωμένος»
καὶ ἀπὸ μέσα σου λ ε π τ ό τ α τ α «αὐτοδικαιωμένος».
Θαρρεῖς ὅτι σηκώνεις τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ; Τὸ σταυρὸ τοῦ ἐγωισμοῦ σου σηκώνεις ποὺ δὲ λέει νὰ πεθάνει καὶ μεμψιμοιρεῖς…
Ἡ κενοδοξία, σὰν ὑποβρύχιος σκώληξ, ροκανίζει τὴ βάση τοῦ
σταυροῦ σου μὲ σκοπὸ νὰ σὲ ρίξει κάτω καὶ σένα καὶ τὸ «σταυρό» σου καὶ
νὰ συντριβεῖτε ἀμφότεροι…
Εὐτυχῶς ποὺ ὁ Χριστὸς δὲν σ’ ἀκούει στὶς προσευχές σου, ὅπου
ἁπλῶς ζητᾶς νὰ ἐπικυρώσει Ἐκεῖνος αὐτὰ ποὺ ἐσὺ θέλεις. Εἶναι προσευχὴ
αὐτὴ θαρρεῖς; Καὶ ποῦ εἶναι τὸ «γεννηθήτω τὸ θέλημά σου»;
Σίγουρα πιστεύεις ὅτι εἶσαι ἕνα «θῦμα» τῆς ζωῆς. Νομίζεις ὅτι ἔχεις σχέση μὲ τὸ Θῦμα ποὺ κρέμεται στὸ Σταυρό;
Μόνη αὐτὴ εἶναι ἡ θεάρεστη θυματοποίηση (νεκρός, πεθαμένος,
ἐξουθενωμένος γιὰ νὰ ζήσουν οἱ ἄλλοι -λάβετε φάγετε τὸ σῶμα μου, πιεῖτε
τὸ αἷμα μου), ὄχι τὰ δικά σου νάζια καὶ καμώματα.
Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. Τὰ λέω πρῶτα γιὰ μένα καὶ μετὰ γιὰ ὅλους μας φίλοι μου.
π. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος
