π. Διονύσιος Ταμπάκης
ΟΤΑΝ
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ευδαιμονεί τότε αποξεχνά συνήθως τους γύρω του και πολλές
φορές πέφτει και στην διχόνοια. Πράγμα πολύ σύνηθες για εμάς τους
Έλληνες. Όταν όμως έρθει μία γενική συμφορά και τα δεινά αγγίξουν όλους
τότε οι άνθρωποι συσπειρώνονται και γίνονται ένα. Όπως στην πρόσφατη
φονική πυρκαγιά της Νέας Μάκρης.
Πολλούς
που κάηκαν από την φωτιά, έστω και αν πριν λίγο δεν γνώριζαν καν ο ένας
τον άλλον, τους βρήκανε εναγκαλισμένους με ομοψυχία σαν να δίνανε την
τελευταία συγχώρηση και ασπασμό στον εσπερινό της αγάπης και της ζωής
τους.
