Ξέρω δεν φτάνει. Δεν απαλύνει τον πόνο. Δεν καταλαγιάζει την
οργή. Αλλά δεν έχω άλλο. Είναι αδύναμες σήμερα οι λέξεις. Δεν βγάζει τίποτα το
μυαλό. Πονάει η καρδιά. Ξέρω τώρα εσείς από τα αιώνια τα έχετε συγχωρέσει όλα.
Αυτά είναι για εμάς εδώ στην ματαιότητα αλλά σας το οφείλουμε:
Συγνώμη για την άχρηστη κοινωνία που δημιουργήσαμε….
Συγνώμη για τον φόβο που μας νίκησε και δεν αντιτάχθηκε στην
μετριότητα που διαφεντεύει τις ζωές μας….
Συγνώμη που δεν σας αφήσαμε να μεγαλώσετε….
Συγνώμη που δεν σας αφήσαμε να ονειρευτείτε….
Συγνώμη που δεν παραμείναμε παιδιά για να σας φτιάξουμε έναν
καλύτερο κόσμο….
Τέλος δεν έχουν οι συγνώμες. Το ξέρω δεν φτάνουν. Υπάρχουν όμως
μια παραδοχή και μια υπόσχεση. Εμείς θα ξεχάσουμε αλλά οι γονείς σας ποτέ γιατί
σας αγαπάνε πάντα βαθιά μέχρι την αιωνιότητα. Αυτή είναι η παραδοχή. Οφείλουμε και
μια υπόσχεση. Στην τραγωδία αυτή υπήρχαν αγκαλιές που έγιναν σφικτές για ζωή
και θάνατο. Είμαστε φτιαγμένοι να ζούμε πάνω στο χώμα των πεθαμένων. Όμως είμαστε
φτιαγμένοι και να επιλέγουμε να μην ξεχνάμε. Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ…
