1. Απλό και σύντομο, όπως πάντα, θα είναι και το σημερινό μου κήρυγμα, αδελφοί μου χριστιανοί, και παρακαλώ να το προσέξετε.
Θα αρχίσω με ένα ερώτημα. Κακό είναι η αρρώστια, κακό και η αμαρτία.
Αλλά ποιο είναι μεγαλύτερο κακό; Η αμαρτία ή η αρρώστια; ῾Ο κόσμος, ο
πολύς κόσμος που αμαρτάνει άφοβα και ευχάριστα, όπως πίνει ένα ποτήρι
δροσερό νερό, «ως ψύχει λάκκος ύδωρ, ούτω ψύχει κακία αυτής», όπως λέγει
ο προφήτης (Ιερ. 6,7), θα απαντήσουν ότι η αρρώστια είναι το μεγαλύτερο
κακό. Και όμως, αδελφοί, όλα τα κακά και αυτή η αρρώστια και αυτός ο
θάνατος προήλθαν από την αμαρτία. Η αμαρτία, λοιπόν, που έπραξε ο
άνθρωπος με την υποκίνηση του Διαβόλου, αυτή έφερε το «φυσικό» λεγόμενο
κακό και την αρρώστια και τον θάνατο ακόμη.
2. Τα λέγω αυτά, αδελφοί, γιατί τα έλεγε το άγιο Ευαγγέλιο, που
ακούσαμε σήμερα ΣΤ´ Κυριακή του Ματθαίου. Η περικοπή που ακούσαμε μας
έλεγε για ένα παραλυτικό, τον οποίο έφεραν στο Χριστό πάνω σε ένα
κρεβάτι, για να τον θεραπεύσει βέβαια. Και όμως ο Ιησούς Χριστός, όταν
τον είδε, δεν τον θεράπευσε, αλλά του είπε «τέκνον, αφέωνταί σοι αι
αμαρτίαι σου»! Γιατί; Γιατί ο Χριστός, περισσότερο από την παραλυσία του
σώματος του αρρώστου έδωσε σημασία στην παράλυτο ψυχή του, την αμαρτωλή
του ψυχή, η οποία έφερε την παραλυσία του σώματος. Δηλαδή, ο παράλυτος
αυτός ζούσε από την νεότητά του πολύ αμαρτωλή ζωή. Βάλετε ξενύχτια,
βάλετε καταχρήσεις και ασωτείες, που έφθειραν την υγεία του μέχρι
σημείου να παραλύσει και το σώμα του. Και ο Χριστός μας, που θεραπεύει
τέλεια τον άνθρωπο, ο οποίος καταφεύγει σ᾽ Αυτόν, του θεράπευσε κατά
πρώτο λόγο την άρρωστη ψυχή του λέγοντάς του «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι
σου».
3. Για να πάρουμε το μάθημά μας από το σημερινό Ευαγγέλιο, αδελφοί
χριστιανοί, και να ωφεληθούμε πνευματικά, πρέπει να βάλουμε τον εαυτό
μας στην θέση του παραλύτου, γιατί ο καθένας μας έχει αμαρτήματα, άλλος
λιγώτερα και άλλος περισσότερα. Όλοι μας είμαστε αμαρτωλοί και είπαμε
ότι η προσευχή όλων μας πρέπει να είναι το, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν
με τον αμαρτωλό». Αφού, λοιπόν, είμαστε αμαρτωλοί, αυτό που πρέπει να
μας νοιάζει, περισσότερο απ᾽ όλα, είναι το να συγχωρηθούν τα αμαρτήματά
μας. Γι᾽ αυτό και όταν τελειώνει η ημέρα και κάνουμε την βραδυνή μας
προσευχή, που λέγεται «Απόδειπνο», τον πρώτο ψαλμό που λέμε είναι το
«Ελέησόν με ο Θεός», με τον οποίο ζητάμε από τον Θεό την άφεση των
αμαρτιών μας. Και περιμένουμε από τον Χριστό να ακούσουμε μέσα μας τον
γλυκό Tου λόγο, αυτόν που είπε στον παράλυτο, «αφέωνταί σοι αι
αμαρτίαι».
Αλλά ακούστε, χριστιανοί, να σας πω ένα παρήγορο και γλυκό λόγο, για
να χαρείτε. Πρώτα να σας πω ότι κανονικά εμείς οι βαπτισμένοι χριστιανοί
δεν πρέπει να πράττουμε καμμία αμαρτία. Και δεν πρέπει να κάνουμε
καμμία αμαρτία γιατί όταν βαπτιστήκαμε αποταχθήκαμε τον Σατανά, τον
φτύσαμε (!), «έμπτυσον αυτόν» μας είπε ο ιερεύς, συνταχθήκαμε έπειτα με
τον Χριστό και το σώμα της αμαρτίας το θάψαμε στα αγιασμένα νερά της
κολυμβήθρας. Και βγήκαμε έπειτα απ᾽ αυτήν αναστημένοι πνευματικά
άνθρωποι. Αναγεννημένοι! Και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέγει, «πας ο
γεγεννημένος εκ του Θεού αμαρτίαν ου ποιεί» ( Α´ Ιωάν. 3,9). Δεν
επιτρέπεται, λοιπόν, εμείς οι βαπτισμένοι να αμαρτάνουμε. Και όμως
αμαρτάνουμε, γιατί ρέπει η φύση μας προς το κακό. Τι θα γίνει, λοιπόν,
με τα αμαρτήματά μας, που κουβαλάμε μέσα μας και πάνω μας; Ακούστε,
χριστιανοί μου, για να χαρείτε. Ο Υιός του Θεού που σαρκώθηκε, ο Ιησούς
Χριστός μας, έκανε την Εκκλησία Του και έδωσε στους ιερείς Του την Χάρη
Του να συγχωρούν αμαρτήματα. Αυτό γίνεται με ένα ιερό Μυστήριο, που
λέγεται «δεύτερο βάπτισμα»! Είναι το Μυστήριο της Εξομολόγησης. Ο πιστός
λέγει στον ιερέα με μετάνοια και ταπείνωση τα αμαρτήματά του και ο
ιερεύς, εκ μέρους του Ιησού Χριστού, του λέγει τον γλυκό λόγο «αφέωνταί
σοι αι αμαρτίαι»! Να εξομολογείσθε, αδελφοί μου! Και εγώ πηγαίνω και
εξομολογούμαι. Τα αμαρτήματά μας είναι όγκος βαρύς. Και αν δεν τα
πετάξουμε, δεν χωράμε να περάσουμε από την στενή και τεθλιμμένη οδό, που
πάει στον Παράδεισο. Πνευματικοί υπάρχουν παντού. Να πηγαίνετε να
εξομολογείσθε, σε όποιον πνευματικό θέλετε και αναπαύεσθε. Πάντως να
πηγαίνετε να εξομολογείσθε.
4. Αλλά θέλω να σας πω τώρα ένα λόγο που μπορεί να σας φανεί
περίεργος, θα σας τον εξηγήσω όμως, για να τον καταλάβετε. Κατά πρώτον
πρέπει να ξέρετε ότι όσα αμαρτήματα εξομολογηθήκατε συγχωρέθηκαν
απόλυτα. Δηλαδή, είναι σαν να μην έγιναν. Αλλά δεν ξέρω αν σας έχει
συμβεί, γιατί εμένα μου συνέβηκε. Συμβαίνει να εξομολογούμαστε τα
αμαρτήματά μας, αλλά μετά να μην έχουμε μέσα μας την χαρά της συγχώρησής
τους. Σε βίους δε αγίων διάβασα ότι στο τέλος της ζωής τους, όταν
παρέδιδαν την ψυχή τους στον Κύριο, τότε τους διδόταν η πληροφορία της
αφέσεως των αμαρτιών τους. Και δεν συγχωρούνταν, λοιπόν, τα αμαρτήματά
τους με την εξομολόγησή τους που έκαναν συχνά; Ακούστε, χριστιανοί, και
ζητώ την προσοχή σας να νοήσετε αυτό που θα σας πω. Μέσα μας έχουμε μία
βρωμερή μηχανή που λέγεται «σώμα της αμαρτίας». Αυτή η μηχανή δουλεύει
μέρα-νύχτα και παράγει αμαρτήματα. Όταν πηγαίνουμε και εξομολογούμαστε
λέμε στον πνευματικό αυτές τις παραγωγές των αμαρτημάτων της μηχανής
αυτής. Και συγχωρούνται βέβαια όσα αμαρτήματα εξομολογούμαστε. Αλλά το
σώμα της αμαρτίας, η βρωμερή μηχανή που είπαμε, είναι μέσα μας και
δουλεύει συνεχώς και παράγει νέα ή και τα ίδια αμαρτήματα που
εξομολογηθήκαμε. Έτσι, ενώ εξομολογούμαστε, δεν έχουμε έπειτα την χαρά
ότι καθαρίστηκε απόλυτα η ψυχή μας, γιατί ξέρουμε το κακό που υπάρχει
εγκαταστημένο μέσα μας, με την αμαρτωλή φύση που έχουμε, και μας κινεί
πάντα στην αμαρτία. Γι᾽ αυτό, χριστιανοί μου, δεν φτάνει μόνο η
εξομολόγηση, αλλά χρειάζεται και ο αγώνας μας μετά από την εξομολόγηση,
για να ξερριζώσουμε εντελώς το δένδρο της αμαρτίας που είναι βαθειά
ριζωμένο μέσα μας. Για να καθαρίσουμε την ψυχή μας εντελώς από τα
αμαρτωλά πάθη, ώστε να κλίνει απόλυτα στον Θεό και να αποστρέφεται το
κακό. Γι᾽ αυτό και αυτά τα εξομολογηθέντα αμαρτήματά μας πρέπει πάλι να
τα σκεπτόμαστε και να πονάμε γι᾽ αυτά, για να μην τα ξαναπράξουμε. Έτσι
και ο Δαβίδ, ενώ συγχωρέθηκε η αμαρτία του, όμως ο ίδιος έλεγε, «η
αμαρτία μου ενώπιόν μου εστι διαπαντός».
Εύχομαι, χριστιανοί μου, να νοιώθετε την χαρά της αφέσεως των
αμαρτιών σας με την συνεχή εξομολόγησή σας, αλλά και με τον αγώνα σας
κατά του βρωμερού πτώματος της αμαρτίας, του «πτώματος του θανάτου»,
όπως το λέγει ο απόστολος Παύλος.
Με πολλές ευχές
† Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας
† Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας
