ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΑΠΛΑ ΩΣ ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ,ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΜΕ

Μοναστήρια, γέροντες, μορφές και σχήματα πνευματικής ζωής,τόποι και τρόποι ζωής.
Όλα αυτά χρήσιμα, καλά και άγια.
Ως βοηθητικά όμως μέσα να πλησιάσουμε τον άμορφο,άναρχο, υπερούσιο, ασχημάτιστο Θεό.....
¨Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου, εξ όλης της ψυχής σου κλπ¨

Π.χ. λυπάμαι όταν ακούω κάποιον να λέει:"παντού καλά είναι,μα σαν το τάδε μέρος δεν υπάρχει.
Ωραία η θεία Λειτουργία στη γειτονιά μου, μα στην τάδε μονή δεν συγκρίνεται......"
Στενεύεις τη θεότητά Του, όταν δεν μπορείς να Τον δεις παντού.
Αγνοείς τη Χάρη Του, όταν κάνεις τη ζωή σου μοιρασμένη,και διχασμένη σε ¨καλή¨ και ¨κακή¨.

Και το ζητούμενο, ποιο είναι;Όλα αυτά να λειτουργούν απλά ως βοηθήματα,
που κάποτε – πριν πεθάνουμε!- πρέπει να ξεπεράσουμε;
Ή το όνειρό μας είναι να κάνουμε μόνιμη στάση και κατασκήνωση
στο νηπιακό κλίμα μια τέτοιας πίστης;
Διότι, εγκώμια υπέρβασης όλων αυτών,ως μετάνοια,δεν ακούς και συχνά.
Τονίζεται το μεγαλείο και η ομορφιά του ¨σταθμού¨,και κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε πού πάει το τρένο,που μπροστά γράφει ¨Βασιλεία Θεού¨.
Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησέ με.
Εσύ.

π.Ανδρέας Κονάνος