Πάντα εκεί ασπίδα για παιδιά και για εγγόνια. Κυρίως για
αυτά, για τα εγγόνια. Τα δεύτερα τους παιδία που τα καταξιώνουν στην
αιωνιότητα. Που βλέπουν μέσα από τα μάτια τους την παιδικότητα που ο χρόνος τους
έχει πάρει. Που προσπαθούν σε αυτά να δώσουν ότι δεν καταφέρανε να δώσουν στα
παιδία τους. Που κάθε βράδι διαβάζουν παραμύθια και σκοτώνουν τους δράκους για
να ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια. Και που κάνουν το σώμα τους ουρανό για να
απαλύνουν τον πόνο της φωτιάς. Με μια αγκαλιά σφικτή μέχρι τον παράδεισο. Σε ευχαριστούμε
Παππού και Γιαγιά γιατί σε αυτήν την τραγωδία για άλλη μια φορά δείξατε με την
θυσία και την στάση σας τι σημαίνει ελληνική οικογένεια. Και αν ο δράκος βγάζει
φωτιά η αγκαλιά σας ταξίδι γλυκό στον παράδεισο…
Κώστας Ζουρδός
