ΝΑ ΕΙΣΑΙ Η' ΝΑ ΦΑΙΝΕΣΑΙ;

…κατὰ τὴ γνώμη μου εἶναι ἡ ἀσπλαχνία καί ἡ κατάκριση τῶν ἄλλων .

Μπορεῖ νὰ νηστεύεις καί νὰ ἐκκλησιάζεσαι .

Νὰ τηρεῖς τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ κάνεις πολλὰ ποὺ μυρίζουν λιβάνι.

Γι’ αὐτὸ καί ἀπατοῦν – ξεγελοῦν καί σὲ κάνουν νὰ χάνεις τὸ δρόμο .

Ἐσύ βέβαια , κάνεις πολλά .

Νὰ τὸ ποῦμε αὐτό .

Τὸ ξέρω .

Εὖγε .

Μὰ ἂν δὲν τηρεῖς καὶ τὴν πρώτη ἐντολὴ τὴς ἀγάπης πῶς θὰ ἑνωθεῖς μ’ αὐτὸν πού εἶναι η αγάπη ;

Ἂν δὲν μπορεῖς νὰ χωνέψεις τὴν πεθερά σου , νὰ μιλήσεις στὰ παιδιά σου , νὰ συγχωρέσεις τὴ μάνα σου , νὰ κατανοήσεις τὸν πατέρα σου , νὰ ἑνωθεῖς μὲ τὴ σύζυγό σου , νὰ τηλεφωνήσεις στὸν ἄδερφό σου γιὰ νὰ πεῖς μία κουβέντα γλυκιά τί νὰ τὰ κάνω ὅλα τ’ ἄλλα όπως π.χ πρόσφορα , κόλλυβα , λάδια , θυμιάματα , ἀρτοκλασίες κι ἀλάδωτες νηστεῖες ;

Ὁμιλίες καί κηρύγματα ποὺ μένουν μόνο λόγια , λόγια , λόγια …
Ὅλα κούφια .

Ὀνόματα γραμμένα στὰ χαρτιὰ «ὑπὲρ ὑγείας» καί ξεγραμμένα ἀπ’ τὴν καρδιὰ μετ’ ἀσπλαχνίας .

Πάρ’ το ἀπόφαση καί κατάλαβέ το .

Δὲν εἶναι πίστη αὐτὸ ποὺ ἔχεις .

Κι ἅμα σὲ πόνεσα συγχώρα μὲ ποὺ θὰ στὸ πῶ μὰ κι ἐγὼ αὐτὸ ἤθελα .

Νὰ πονέσεις .

Γιὰ νὰ βγεῖ ἀπὸ μέσα σου τὸ πύον ποὺ περνᾶς γι’ ἁγιασμό …»