Σ’
ἕνα θαυμάσιο ψαλμό ὁ Δαβίδ, ὁ ἐμπνευσμένος ψαλμωδός τῆς Παλαιᾶς
Διαθήκης, ἀφήνει νά ἀποτυπωθοῦν τά δυνατά αἰσθήματα τῆς ψυχῆς του
μπροστά στό μεγαλεῖο τοῦ κόσμου πού ἀντικρίζει.
Ἔκπληκτος
στέκεται παρατηρώντας γύρω του τήν κτίση. Θαυμάζει τή σταθερότητα τῆς
γῆς πού τόνκρατάει καί ἀναγνωρίζει Ἐκεῖνον πού τῆς τήν χάρισε: «Σύ, Θεέ μου, λέγει, τή θεμελίωσες πάνω σέ ἀσφαλεῖς βάσεις καί δέν θά κλίνει ποτέ δεξιά ἤ ἀριστερά».
Παρατηρεῖ στοχαστικά καί τήν ἀπέραντη θάλασσα, πού συγκρατιέται θαυμαστά στά ὅριά της. Κι ἄν κάποιες φορές ἀγριεμένη καί ἀπειλητική ξεσπᾶ στή γῆ μέ τά πελώρια κύματά της, ὅμως καί πάλι ἐπιστρέφει στή θέση της ταπεινωμένη· κάποιος τή δεσμεύει.
Κι ὁ ψαλμωδός ἀναφωνεῖ: «Σύνορο ἔβαλες, Θεέ μου, ἀνάμεσα στή γῆ καί στή θάλασσα, πού δέν θά τό ξεπεράσουν».
Βλέπει
ἀκόμη μέσα σέ φαράγγια καί κοιλάδες νά ξεπηδᾶνε νερά καί μέ ἄλλα ἀπό
αὐτά νά ξεδιψᾶνε τά ἄγρια ζῶα ‒ποιός ἐνδιαφέρεται γι’ αὐτά;‒ καί μέ ἄλλα
νά ποτίζεται ἡ γῆ, νά βγάζει χορτάρι γιά τά ζῶα καί νά καλλιεργεῖ ὁ
ἄνθρωπος τά ἀπαραίτητα γιά τή ζωή του, καί ἀνακαλύπτει τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά ὅλα τά δημιουργήματά Του.
Παρακολουθεῖ
ἐκστατικός καί τόν ἥλιο, πῶς ἐκτελεῖ καθημερινά τή διαδρομή του μέ
θαυμαστή ἀκρίβεια καί πῶς δύει στήν ἴδια πάντα κατεύθυνση καί ἀναφωνεῖ: «Γνωρίζει ὁ ἥλιος τήν ὥρα καί τό σημεῖο ὅπου θά δύσει».
Μελετᾶ ὁ ψαλμωδός τήν κτίση πού τόν περιβάλλει, τήν μελετᾶ σ’ ὅλες τίς περιοχές της καί παντοῦ βλέπει τή σφραγίδα τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό καί ἀσυγκράτητος ἀνακράζει: «Ὡς ἐμεγαλύνθη τά ἔργα Σου, Κύριε· πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας».
Πίσω
ἀπό τήν κτίση εἶναι ὁ Κτίστης καί Αὐτόν ὑμνεῖ στό ἔξοχο ποίημά του, τόν
103ο ψαλμό, πού ἀκοῦμε πρῶτο-πρῶτο, ὡς προοίμιο, σέ κάθε ἑσπερινό τῆς
Ἐκκλησίας μας.
Ἔφθασε τό καλοκαίρι. Ἦρθε ὁ καιρός τῶν διακοπῶν. Θά βρεθεῖς κι ἐσύ γιά λίγο πιό ἔξω ἀπό τό θόρυβο πού ἔχει ἡ πόλη. Θά δεῖς τόν ἥλιο, τή σελήνη, τ’ ἀστέρια, τή θάλασσα, τά ποτάμια, τά βουνά, τίς ρεματιές…
Ἄφησε τά μάτια σου νά τά χαροῦν ὅλα. Ἄφησε μετά καί τήν καρδιά σου νά ἀνακαλύψει τό Δημιουργό Θεό καί νά Τόν δοξολογήσει.
