Σαν πιθανότερη χρονολογία της γέννησής του είναι το έτος 1690. Και τούτο
γιατί στους πολέμους που άρχισαν το 1711 και τελείωσαν το 1718 είναι
στρατιώτης του Τσαρικού Στρατού του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσσίας.
Τα Τουρκικά στρατεύματα ήσαν ακατάβλητα, βάδιζαν από νίκη σε νίκη,
είχαν σπείρει τον τρόμο σ’ όλα τα έθνη. Στρατιώτης ο Όσιος Ιωάννης
μάχεται για να υπερασπισθεί την πατρίδα του, τη Ρωσσία. Γαλουχημένος με
τα νάματα της Ορθοδοξίας από τους Χριστιανούς γονείς του, τον
συγκλονίζει η φρίκη του πολέμου, τα χιλιάδες παλληκάρια, γυναικόπαιδα,
γέροι που κείτονται νεκροί στο πέρασμα της λαίλαπας, της πολεμικής
μανίας των εχθρών.
Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ με χιλιάδες άλλους
συμπατριώτες του, αιχμαλωτίζεται και οδηγείται στην Κωνσταντινούπολη.
Απ’ εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μ.
Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων.
Βασανίζεται να αρνηθεί το Χριστό
Καταδικασμένος ψυχολογικά στην περιφρόνηση και το μίσος των Τούρκων,
είναι ο «κιαφίρ», ο «άπιστος» που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Και
τον χτυπούν με χοντρά ξύλα ραβδιά, τον κλωτσούν, τον φτύνουν, του καίνε
τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής του με πύρινο τάσι. Τον πετούν στις
κοπριές του σταύλου και τον υποχρεώνουν να ζει με τα ζώα.
Απαντά στα βασανιστήρια
Υπομένει όλα τα βασανιστήρια με καρτερία και αξιοθαύμαστη
γενναιότητα. Λάμπει ο αδαμάντινος χριστιανικός του χαρακτήρας. Σαν τον
ήλιο λάμπει ο υπέροχος εσωτερικός του κόσμος που ολόκληρος από τα
παιδικά του χρόνια είναι δοσμένος στο Χριστό. Στους ξυλοδαρμούς, στις
βρισιές και στις κλωτσιές των Τούρκων, απαντά με τα λόγια του Παύλου:
«ποιος μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου; Θλίψις ή
στενοχώρια ή διωγμός ή γυμνότης ή αιχμαλωσία;». Έχω πεποίθηση, πίστη
και αγάπη στον Κύριό μου Ιησού Χριστό τον Μονογενή Υιό του Θεού μου και
τίποτε απ’ όλα τα δεινά, δεν θα με χωρίσει από την αγάπη Του.
Σαν αιχμάλωτος υπακούω στις προσταγές σου, στις δουλικές εργασίες. σ
Χριστό δεν σε έχω αφέντη, «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή άνθρώποις».
Ενθυμούμαι το αγκάθινο στεφάνι, τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς, τα
ραπίσματα και αυτόν τον σταυρικό θάνατο και είμαι πρόθυμος να υποστώ και
εγώ τα μεγαλύτερα και δεινότερα βάσανα και αυτόν τον θάνατον, τον Ιησού
μου όμως δεν τον αρνούμαι.
Δέχεται ο Όσιος Ιωάννης τους σκληρούς όρους της μαρτυρικής ζωής, τα
βασανιστήρια, τη διαμονή με τα ζώα στο σταύλο που του θύμιζε, όπως
έλεγε, το σταύλο της Βηθλεέμ· τις ασκήσεις, νηστείες, αγρυπνίες,
προσευχές σε τέτοιο βαθμό, που δαμάσθηκε η θηριωδία των Τούρκων και
έκπληκτοι τον ονομάζουν «βελή», άγιο.
Σε συνεστίαση Τούρκων αξιωματούχων θαυματουργικά έστειλε με Άγγελο
Κυρίου φαγητό σε χάλκινο πιάτο από το Προκόπιο της Μ. Ασίας στην Μέκκα
της Αραβίας και ο Τούρκος Αγάς το έφαγε εκεί ζεστό. επιστρέφοντας έδειξε
το πιάτο με το οικόσημο στους αξιωματούχους τρεις μήνες μετά. Το θαύμα
αυτό που έγινε από τον Όσιο κατά παραχώρηση του Κυρίου, σταμάτησε το
μίσος και την αδιάλλακτη μανία των βασανιστών του. Η πνευματική και
ηθική ακτινοβολία του εδάμασε την θηριωδία των Τούρκων.
Το τέλος
1730 Μαΐου 27. Ένα στήριγμα είχε σε όλους τους αγώνες του και μία
παρηγοριά στην τραχειά ζωή των βασανιστηρίων. Κατέφευγε σε προσευχές,
γονυκλισίες, αγρυπνίες και κοινωνούσε κρυφά από τους Τούρκους, τα
Άχραντα Μυστήρια. Η Θεία Κοινωνία κάθε Σάββατο ήταν η μεγάλη του
ξεκούραση και ανάπαυση. Τελευταία ημέρα, 27 Μαΐου του 1730, ειδοποίησε
τον ιερέα και εκείνος του πήγε τη Θεία Κοινωνία μέσα σε ένα μήλο που το
είχε κουφώσει. Κοινώνησε εκεί στο σταύλο για τελευταία φορά. Η πρόσκαιρη
αιχμαλωσία του, η δεινή κακοπάθεια πήραν τέλος· ο θαυμαστός Όσιος
Ιωάννης πέρασε στην αιώνια αγαλλίαση και μακαριότητα, μόλις πήρε τα
Άχραντα Μυστήρια.
Ο ενταφιασμός
Οι ιερείς και πρόκριτοι Χριστιανοί του Προκοπίου, με άδεια του
Τούρκου πήραν το σώμα. Με συγκίνηση και δάκρυα μέσα σε βαθειά κατάνυξη
και ευλάβεια ο μέχρι χθες δούλος και σκλεται από Χριστιανούς – Τούρκους –
Αρμενίους σαν αφέντης και δεσπότης. Σήκωσαν στον ώμο τους το πολύαθλο
εκείνο σώμα, με θυμιατά και λαμπάδες, με ευλάβεια και προσοχή, το
οδηγούν σε έναν τάφο στο Χριστιανικό κοιμητήριο, το εναποθέτουν στη
μάνα γη.
Θείο όραμα
Ο γέροντας ιερέας που κάθε Σάββατο άκουγε τον πόνο και τα
βασανιστήριά του και του έδινε, τον κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια, είδε
στον ύπνο του τον Όσιο Ιωάννη τον Νοέμβριο του 1733. Του είπε ο Όσιος
πως το σώμα του έχει μείνει με τη χάρη του Θεού μέσα στον τάφο ακέραιο,
ολόκληρο, αδιάφθορο, όπως το έβαλαν στον τάφο πριν 3 1/2 χρόνια. Να το
βγάλουν και θα είναι μαζί τους ως ευλογία Θεού στους αιώνες. Μετά τους
δισταγμούς του ιερέα, κατά θεία παραχώρηση, ένα ουράνιο φως φωτίζει τον
τάφο του Οσίου σαν πύρινος στύλος. Οι Χριστιανοί άνοιξαν τον τάφο και ω
του θαύματος! Το σώμα του Οσίου βρέθηκε ακέραιο, αδιάφθορο και μυρωμένο
με αυτή τη θεία ευωδία που συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα. Με
πνευματική ευφροσύνη και ευλάβεια σήκωσαν, πήραν στην αγκαλιά τους αυτό
το θείο δώρο, το ιερό λείψανο και το μετέφεραν στο Ναό που αγρυπνούσε ο
Όσιος! Από την ημέρα εκείνη, 273 τώρα χρόνια, μπήκε το ιερό σώμα στη
λειτουργική ζωή της Εκκλησίας του Χριστού.
Ο Οσμάν Πασάς καίει το Ιερό Λείψανο
Σε μία εσωτερική διαμάχη και σύρραξη μεταξύ Σουλτάνου και Ιμπραήμ της
Αιγύπτου ο απεσταλμένος Πασάς του Σουλτάνου, Οσμάν, καίει το Ιερό
Λείψανο για να εκδικηθεί τους Χριστιανούς. Το ιερό σώμα οι Τούρκοι το
είδαν να παίρνει κίνηση στη φωτιά. Έντρομοι εγκαταλείπουν το ανίερο
έργο τους και φεύγουν. Την άλλη ήμερα μετά την αποχώρηση των Τούρκων οι
Χριστιανοί ανασηκώνουν τις στάχτες και τα κάρβουνα και βρήκαν
σκεπασμένο ολόκληρο το ιερό σώμα. Δεν είχε πάθει τίποτε, ευλύγιστο και
μυρωμένο, του έμεινε μόνο το μαύρισμα από τους καπνούς και το πύρωμα.
Τον τιμά όλη η Κεντρική Μ. Ασία (Καππαδοκία)
Όπως είδαμε ο Όσιος έζησε με εγκράτεια, αγνότητα, νηστείες,
προσευχές, αρετές ξεχασμένες για μας, δόξασε τον Θεό ανάμεσα σε
αλλοδόξους και αλλοπίστους και ο Θεός του απάντησε δοξάζοντάς τον στον
Ουρανό και στη γη. Μπροστά στην Λάρνακα που είναι το Άγιό του σώμα,
παράλυτοι περπατούν, τυφλοί βλέπουν, δαιμόνια φεύγουν, άλλες ανίατες
αρρώστιες θεραπεύονται.
Όχι μόνο Ορθόδοξοι, αλλά και Αρμένιοι, Διαμαρτυρόμενοι και Τούρκοι
αιχμαλωτίζονται από τα θαύματά του. Στην απόγνωση και τη δυστυχία τους,
καταφεύγουν στον Όσιο. Η γλώσσα του Οσίου σιωπά αλλά διαλαλούν τα
θαύματά του. Κοιμάται το Ιερό Λείψανο, αλλά κηρύττουν την παρουσία του
τα θαυμαστά γεγονότα. Γίνεται εκεί μεγάλο προσκύνημα που δεσπόζει στην
κεντρική Καππαδοκία.
1922 Καταστροφή της Μ. Ασίας
Η συμπαιγνία των Μεγάλων δυνάμεων, τα τρομερά λάθη των Ελλήνων
όπλισαν τους Σελτζούκους Τούρκους του Κεμάλ Ατατούρκ και ξεκληρίσθηκε ο
Ελληνισμός της Μ. Ασίας. Παθιασμένοι οι Έλληνες σε Βασιλικούς και
αντιβασιλικούς – Βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς καίνε ο ένας το σπίτι
του άλλου. Το Μέτωπο καταρρέει. Οι πολιτικοί της Αθήνας βγάζουν λόγους
στα μπαλκόνια αντιμαχόμενοι για το ποιος είναι άξιος να κυβερνήσει! Ο
Κεμάλ σφάζει σαν τα αρνιά τα παλληκάρια μας που τα έχει εγκλωβίσει στον
Σαγγάριο ποταμό! Ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες νεκροί και
αγνοούμενοι από τη συμφορά….
Μεταφορά του Ιερού Λειψάνου
Μέσα στη λαίλαπα της καταστροφής οι πρόσφυγες που έχασαν τα πάντα,
δύο χρόνια μετά την καταστροφή στην επίσημη ανταλλαγή των πληθυσμών
Ελλάδος-Τουρκίας, πήραν το Ιερό Λείψανο, άλλα κειμήλια της Εκκλησίας και
λιγοστά προσωπικά τους είδη και ξεκίνησαν για το δρόμο της ξενιτειάς.
Από την Καισάρεια στη Μερσίνα. Από το λιμάνι της Μερσίνας με το πλοίο
«Βασίλειος Δεστούνης» που ναυλώθηκε με έξοδα της οικοιας Παπαδοπούλου,
απόγονοι του οποίου μένουν στην Ελευσίνα, μεταφέρεται στην Χαλκίδα.
Παραμένει εκεί ένα χρόνο και το 1925 έφθασε στο σημερινό Νέο Προκόπιο.
Δημιουργία νέου Προσκυνήματος
Το 1930 θεμελιώθηκε ο Ναός που φιλοξενεί σήμερα το Ιερό Λείψανο.
Στεγάσθηκε το 1951. Το 1962 από απλός προσκυνηματικός Ναός που ήταν, με
σύμφωνη γνώμη της Εκκλησίας και της Πολιτείας, υπογράφηκε νόμος βάσει
του οποίου λειτουργεί σαν «Ευαγές Ίδρυμα», με σκοπούς που καθορίζονται
στη διάταξη λειτουργίας και διαχείρισης αυτού. Ιδρύθηκαν δύο μεγάλοι
ξενώνες. Ο ένας για δωρεάν φιλοξενία και ο άλλος με αντίτιμο μικρό υπέρ
των σκοπών του Ιδρύματος. Άρχισε η συντήρηση και λειτουργία 5 μεγάλων
Ιδρυμάτων. Δύο Ορφανοτροφείων, ενός στη Χαλκίδα και ενός στη Νέα Αρτάκη,
ενός Γηροκομείου στη Χαλκίδα, Οικοτροφείου σπουδαστών, παιδικών
κατασκηνώσεων για 1.000 περίπου παιδιά κάθε θερινή περίοδο κ.ά. Το
πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, τα Συμβούλια όλων των Ιδρυμάτων με την
προεδρία σήμερα και την ευθύνη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος,
Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσοστόμου και με την συνδρομή όλων
των πιστών φέρουν εις πέρας το μεγάλο αυτό πνευματικό και φιλανθρωπικό
έργο.
Νέα πνευματική κολυμβήθρα
Ο Όσιος Ιωάννης είναι υπέροχο παράδειγμα για την «εν Θεώ» ζωή των
ανθρώπων γιατί αποκαλύπτει με τα θαύματά του τη θεία δύναμη και μας
καθοδηγεί να γνωρίσουμε ψυχικώς μια όντως άγια ζωή, ευεργετική για τον
άνθρωπο. Δεν είμαστε μόνο γι’ αυτή τη ζωή, αλλά ανήκουμε μάλλον στην
μέλλουσα, την αιώνια, την ουράνια. Η ψυχή μας είναι αθάνατη, αιώνια.
Ο Όσιος Ιωάννης μεταλαμπαδεύει με τα θαύματά του, στις ψυχές των
πιστών, Ουράνιο φως, θεία δύναμη σε ζήλο και ενθουσιασμό, θεία δύναμη
σε αυταπάρνηση και αυτοθυσία, δύναμη της ατομικής και κοινωνικής
ηθικότητας και αυτοελέγχου, δύναμη η οποία υπερνικά τα δεσμά της ύλης
και μεταθέτει τα βουνά των εμποδίων και δημιουργεί τις μεγάλες νίκες
στη ζωή, στους χαρακτήρετων ανθρώπων μεταλλαγές και αναγεννήσεις. Με τα
θαύματά του ο Όσιος, με την νυχτοήμερη προσπάθειά του όπως αποκαλύπτει,
ζει και κινείται και βοηθάει τον άνθρωπο να αποκτήσει την εσωτερική
ελευθερία, την ψυχική, που με την ακτινοβολία της ζωογονεί άτομα και
λαούς. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο με δέος, με κατάνυξη,
σιωπηλοί, περνούν μπροστά από το Ιερό του Λείψανο, το μέγα αυτό κειμήλιο
της Ορθοδοξίας. Σε όλους δίνει την ζωογόνο αύρα της χάρης που έλαβε από
τον δωρεοδότη Παντοδύναμο Θεό.
«Η Θεία Λάρναξ των Λειψάνων σου, Ιωάννη πάτερ Όσιε, Ιάματα πηγάζει τοις πιστοίς…»
Απολυτίκιον Οσίου Ιωάννου
Εκ γης ο καλέσας σε, προς ουρανίους Μονάς, τηρεί και μετά θάνατον
αδιαλώβητον, το σκήνος σου Όσιε. Συ γαρ εν τη Ασία, ως αιχμάλωτος ήχθης,
ένθα και ωκειώθης, τω Χριστώ, Ιωάννη. Αυτόν ουν ικέτευε, σωθήναι τας
ψυχάς ημών.
.jpg)
