αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Τα λάθη που κάναμε δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε.
Οι πληγές που δημιουργήθηκαν δεν ξεγράφονται.
Το παρελθόν είναι αυτό που είναι.
Όμως αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να επιλέξουμε τώρα να ζούμε χωρίς να κάνουμε τα ίδια λάθη, αλλά και να αφήσουμε τις πληγές μας να γιάνουν, χωρίς να τις ξύνουμε, χωρίς να τις ερεθίζουμε και πάλι. Δύσκολο ναι, μα όχι ακατόρθωτο.
Δύσκολο να κλείσει μια πληγή που βρίσκεται στην ψυχή και στην καρδιά μας, όμως όσο την σκαλίζουμε μόνο κακό μας κάνουμε.
Υποφέραμε αρκετά. Καιρός να ελευθερωθούμε. Καιρός να ανάψουμε το κάρβουνο του παρελθόντος και πάνω του να βάλουμε το θυμίαμα της ελπίδος.
Καιρός να ζήσουμε χωρίς την ενοχή, χωρίς την πληγή, χωρίς την θολούρα των δακρύων μας.
Ο Θεός δεν μένει στο παρελθόν μας. Μένει στο τώρα μας. Εάν μετανοήσαμε για τα λάθη μας, σβήστηκαν.
Κι αν πληγωθήκαμε από κάτι ή κάποιον ας πάρουμε τον χρόνο μας. Αλλά μην ξοδέψουμε την ζωή μας στην μιζέρια ή στον ρόλο του θύματος ή στην μνησικακία.
Γιατί το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αδικούμε τον εαυτό μας, να
στερούμε από την καρδιά μας την χαρά, να αποκλείουμε την ψυχή μας από το
άγγιγμα τ’ ουρανού.
Στο ξαναλέω…άναψε το κάρβουνο το παρελθόν και πάνω του βάλε το μοσχοθυμίαμα της ελπίδος…
