ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

«Τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μαρκ. 15.43).

Τρίτη Κυριακή μετά τήν Κυριακή τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί ἡ ἑορτή τῶν ἁγίων μυροφόρων γυναι­κῶν καί τῶν εὐσχημόνων βουλευτῶν Ἰω­σήφ καί Νικο­δήμου, τήν ὁποία ὅρισε ἡ Ἐκκλησία μας νά ἑορτά­ζεται αὐτή τήν Κυριακή, μᾶς ξαναφέρνει στή μνήμη τίς συγκλονι­στι­κές στιγμές ἐκείνης τῆς ἡμέ­ρας, «τῆς μιᾶς τῶν σαββά­των». Καί μαζί μέ αὐτές μᾶς φέρνει στή μνήμη τίς συγκλο­νι­στικές πρά­ξεις ἐκεί­νων τῶν ἀνθρώπων, γυναι­κῶν καί ἀνδρῶν, πού περιέβαλλαν μέ ὑπέρ­­τατο σεβασμό καί ἀνυπόκριτη ἀγάπη τόν διδάσκαλό τους.

Ἄνθρωποι τόσο διαφο­ρε­τικοί καί ὅμως οἱ πράξεις τους συνδέονται μέ ἕνα κοινό χα­ρακτηριστικό γνώρισμα, τήν τόλμη. Τολ­μᾶ ὁ Ἰωσήφ καί ζητᾶ ἀπό τόν Πιλάτο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Τολμᾶ ὁ Ἰωσήφ, καί μα­­ζί μέ τόν Νικόδημο ἐνταφιάζουν εὐλα­βι­κά τόν νε­κρό διδάσκαλο. Τολμοῦν οἱ μυ­ροφόρες γυναῖκες καί μόνες αὐτές βα­δί­ζουν ἐκεῖ­νο τό ξημέρωμα «ἐπί τό μνη­μεῖο», στόν τάφο τοῦ Ἰησοῦ, γιά νά ἀλεί­ψουν τό πανακήρατο σῶμα του ὄχι μόνο μέ ἀρώματα ἀλλά κυρίως μέ τά μύρα τῆς εὐσεβείας τους.

Ποιός θά μποροῦσε νά μή θαυμάσει αὐ­τούς τούς ἀνθρώπους, διερωτᾶται ὁ ἅγιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας; Ποιός θά μπο­ροῦ­σε νά μή θαυμάσει αὐτούς τῶν ὁποίων ἡ εὐ­σέβεια καί ἡ ἀγάπη στόν Θεό τούς ἔδωσε τή δύναμη νά ξεπεράσουν κάθε ἀν­θρώπινο φόβο, τούς ἔδωσε τή δύναμη νά ξεπεράσουν ὅλα τά ἐμπόδια πού ἡ ἀνθρώ­πινη φύση τους μπο­­ροῦσε νά προβάλλει. Καί ἀκριβῶς ἐπειδή δέν ἦταν δέσμιοι τῆς ἀγάπης τοῦ ἑαυτοῦ τους, δέν ἦταν δέσμιοι τῆς ἀγάπης τῆς δόξης, τοῦ πλούτου, τῆς γνώμης τῶν ἀνθρώπων, γι’ αὐτό καί ἀξι­ώ­θηκαν νά ἀποκτήσουν αὐτό πού ζητοῦ­σαν· διότι, ὅπως μᾶς διαβεβαιώνει καί ὁ ἴδι­ος ὁ Χριστός, «πᾶς ὀ αἰτῶν λαμβάνει καί ὁ ζητῶν εὐρίσκει».

Ζήτησε, ἀδελφοί μου, ὁ Ἰωσήφ τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καί τό ἔλαβε· ἔλαβε ὅ,τι πολυ­τι­­μό­­τε­ρο ὑπῆρξε ποτέ ἐπάνω στή γῆ, τό θεανθρώπινο σῶμα τοῦ Κυρίου. Καί δέν τό ἔλαβε μόνο ἀλλά καί τό ἀγκάλιασε, τό κατέβασε ἀπό τόν Σταυρό καί μαζί μέ τόν Νικό­δημο τό τύλιξαν στά ὀθόνια καί τό ἐνεταφίασαν μέ σεβασμό. Ζήτησαν οἱ δύο μαθητές τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ὄχι γιά νά ἱκανοποιήσουν κάποια δική τους φιλοδο­ξία ἤ ματαιοδοξία, ἀλλά γιά νά τοῦ προσ­φέ­ρουν τίς νεκρικές τιμές. Καί αὐτή ἡ ἀνι­διοτελής τους ἀγάπη καί τόλμη ἦταν πού τούς χάρισαν τή μεγάλη, τήν ὕψιστη εὐ­λο­γία, νά κρατήσουν στά χέρια τους καί νά διακονήσουν τόν Ἰησοῦ.

Ζήτησαν οἱ μυροφόρες γυναῖκες νά δια­κονήσουν τόν νεκρό τους διδάσκαλο, προσ­φέ­ροντάς του τά βαρύτιμα ἀρώματα καί δέν ὑπολόγισαν οὔτε τήν ὥρα, οὔτε τούς κινδύνους, οὔτε τίς δυσκολίες τοῦ ἐγ­χειρήματός τους. Ζήτησαν τόν Χριστό, γιατί αἰσθανόταν ὅτι οἱ ψυχές τους δέν μποροῦσαν νά ζήσουν χωρίς τήν παρου­σία του. Καί ἐπειδή τόν ζήτησαν καί αὐτές κι­νούμενες ἀπό ἀγάπη, γι’ αὐτό καί ἀξι­ώ­θηκαν νά τόν βροῦν τόσο ἀνέλπιστα καί τόσο ἀπροσδόκητα, νά τόν συναντή­σουν ἀνα­στημένο καί νά γίνουν αὐτές οἱ πρῶ­τοι κήρυκες τῆς ἀναστάσεώς του.

«Τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο».

Μαθητές τοῦ Χριστοῦ καί ἐμεῖς, ἀδελ­φοί μου, ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιδει­κνύ­ουμε ἀλήθεια στή ζωή μας καί στή σχέ­ση μας μέ τόν Χριστό τήν τόλμη πού ἐπέδειξαν ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος, τήν τόλμη πού ἐπέδειξαν οἱ μυροφόρες γυναῖ­κες; Ἤ ἐπιλέ­γου­με τήν εὔκολη πίστη, πού ὑποχωρεῖ, ὅταν χρειάζεται νά τήν ὁμολο­γήσουμε, καί τήν ἄκο­πη χριστιανική ζωή πού δέν προϋποθέτει καμιά θυσία, πού δέν προϋποθέ­τει ἀγώ­­να, μετάνοια, ἀπελευθέ­ρω­ση ἀπό πάθη καί ἐπιθυμίες κοσμικές; Καί ἀκόμη, ἀδελφοί μου, ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό ἤ ζητοῦμε τόν Θεό; Μήπως ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό ὅ,τι νομί­ζουμε ὅτι χρειαζό­μα­στε γιά μᾶς ἤ γιά τούς οἰκείους μας, ἀλλά ξε­χνοῦμε ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι πρόσκαιρα καί δευτερεύοντα καί ὅτι τό πρώτιστο καί ση­μαντικότερο εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ἡ πα­ρουσία του στή ζωή μας, ἡ αἰώνια ζωή καί σω­τηρία μας· «ζη­τεῖτε πρῶτον τήν βασι­λεί­αν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐ­τοῦ καί ταῦτα πάντα προστε­θήσεται ὑ­μῖν», εἶχε διδάξει ὁ Χριστός τούς μαθητές του.

Ἀδελφοί μου, ἡ σημερινή Κυριακή τῶν Μυροφόρων ἄς ὑπενθυμίσει σέ ὅλους μας πό­σο σημαντικό εἶναι νά προσθέσουμε στήν πίστη μας τόλμη καί στά αἰτήματά μας πρός τόν Θεό τό αἴτημα νά τόν συναν­τήσουμε. Καί νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι, ἄν τοῦ τό ζητοῦμε μέ ἀγάπη καί εἰλικρινῆ διά­­θεση, θά μᾶς ἀξιώσει καί ἐμᾶς νά συν­αν­­τηθοῦμε μαζί του ὅποτε καί ὅπου ἐκεῖ­νος κρίνει, ὅπως συνέβη καί μέ τίς μυ­ρο­φόρες γυναῖκες, ὅπως συνέβη καί μέ τόν Ἰωσήφ καί τόν Νικόδημο.

Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων,