π. Θωμάς Ανδρέου
Κάθε βράδυ, αυτές τις υπέροχες ανοιξιάτικες νύχτες δεν υπάρχει τίποτα ποιο όμορφο από τις αρμονικές φωνές των αηδονιών!
Από μια ρεματιά τα άκουγα χθες το βράδυ, καλά κρυμμένα πίσω από τις φυλλωσιές των δέντρων να υμνολογούν τον δημιουργό, όταν η φύσις ησυχάζει…
Τα άκουγα άφωνος, τι μπορούσα άλλωστε να πω, να κελαηδούν με έναν μοναδικό τρόπο, συνεργαζόμενα μεταξύ τους σε ένα παναρμόνιο αποτέλεσμα.
Σκεπτόμουν αυτό που λέγετε, πως το αηδόνι είναι ένα από τα πιο άσχημα πτηνά. Δεν έχει καμία εξωτερική ομορφιά, ούτε χρώματα, ούτε σχέδια, τίποτε!
Και όμως! Αν ακούσεις αηδόνι μέσα στην νύχτα καταλαβαίνεις τι σημαίνει, το δημιούργημα να εξυμνεί τον Δημιουργό!
Και πότε αποφασίζει να εκφράσει τις ουράνιες μελωδίες του στην γη; Όταν τα περισσότερα πλάσματα ησυχάζουν. Μέσα στην νυκτερινή σιγαλιά το ακούς χωρίς να το βλέπεις.
Αντιλαμβάνεσαι την παρουσία του να σου επισημαίνει αυτό που πολλές φορές ξεχνάς. Ότι υπάρχει Θεός! Και αν ο άνθρωπος, έρχονται στιγμές που το ξεχνά, ή που δεν θέλει να το θυμάται, το αηδόνι έρχεται με τον δικό του τρόπο να το θυμίσει.
Υπάρχουν στιγμές στην ζωή, που παρά τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουμε καθημερινά, αυτές οι μοναδικές στιγμές, εντυπώνονται στην σκέψη μας, χαράσσονται ανεξίτηλες στην μνήμη μας και μας προσφέρουν μια ψυχική ευτυχία, εναρμονιζόμενη με το φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει.
Αν δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε αυτές τις φαινομενικά μικρές στιγμές ευτυχίας, είμαστε καταδικασμένοι να βιώνουμε την δυστυχία, κάνοντας πολλές φορές δυστυχισμένους και τους άλλους.
Το αηδόνι έχει δικούς του ρυθμούς ζωής. Και μας υπενθυμίζει ότι μπορούμε να εκτιμούμε αυτό που έχουμε και όχι αυτό που θέλουμε να έχουμε.
Αν δεις το αηδόνι, ίσως να μην του δώσεις σημασία. Αν το ακούσεις όμως, δεν μπορεί να μην σαγηνευτείς από την μελωδία του. Αυτό που ίσως συμβαίνει και στην κοινωνία των ανθρώπων…
Κάποιον που έχεις απέναντι σου, δίπλα σου, να μην μπορεί να τον εκτιμήσεις μιας και αυτό που εκείνος μπορεί να εκφράσει, εσύ να μην μπορείς να το δεις!
