Η σιωπή είναι χρυσός! Τελικά είναι μεγάλη αλήθεια!
Πολλές φορές πρέπει να σιωπήσεις, όχι από δειλία αλλά από αγάπη και προστασία.
Κάποιες φορές το να σιωπήσεις είναι σωτήριο και για σένα και για τον άλλον.
Το πότε πρέπει να μιλήσεις και πότε να σιωπήσεις, δεν είναι εύκολο να το αποφασίσεις. Είναι αποτέλεσμα της διακρίσεως και θέλει δουλειά πολύ. Μπορεί σε κάποια περίπτωση να έπρεπε να σιωπήσεις αλλά εσύ μίλησες και έγινε πόλεμος. Συμβαίνει βέβαια και το αντίστροφο. Δεν είναι εύκολο να αποφασίσεις αλλά όχι και ακατόρθωτο.
Υπάρχουν περιπτώσεις που πρέπει εκείνη τη στιγμή να σιωπήσεις και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα να μιλήσεις και το αντίστροφο. Ιδιαίτερα σε στιγμές έντασης και θυμού που ο άλλος δεν βλέπει και δεν ακούει, δεν βοηθάει ο λόγος. Η «προσευχητική σιωπή» είναι το καλύτερο φάρμακο.
Οι Άγιοι είχαν την «προσευχητική σιωπή». Σιωπούσαν εξωτερικά αλλά μέσα τους ήταν ενωμένοι με τον Χριστό γι’ αυτό και αυτή η σιωπή τους «μίλαγε» και θεράπευε τις καρδιές των ανθρώπων. Ήταν μια σιωπή όχι σε στάση και σε αποφυγή, αλλά σε κίνηση αγάπης και θεραπείας.
Ζούμε σε εποχές που οι σχέσεις είναι δύσκολες και η σιωπή πολλές φορές είναι το φάρμακο για να θεραπεύσουμε μια κατάσταση. Ιδιαίτερα αν συμβαίνει να έχουμε κάποιο τοξικό άνθρωπο δίπλα μας, η «προσευχητική σιωπή» είναι το κλειδί για να έχουμε ηρεμία και γαλήνη.
Πολλές φορές η σιωπή από μόνη της είναι και διάλογος. Το να αφήσουμε να πέσει και κάτι κάτω, που λέει ο λαός, είναι σωτήριο για κάποιες περιπτώσεις.
Πόσες φορές σιωπήσαμε και ήταν σαν να είχαμε πει τα πάντα ;
Πόσες φορές σιωπήσαμε με τα χείλη αλλά «μιλήσαμε με τα μάτια»; Πάμε στο Άγιον Όρον και πολλές φορές ωφεληθήκαμε περισσότερο από τη σιωπή των Αγίων, παρά από τα πολλά λόγια. Αυτή η «προσευχητική σιωπή» σου έκανε ένα εσωτερικό χειρουργείο στην καρδιά, που μετά ένιωθες ότι κάτι συνέβη μέσα σου ενώ ο άλλος δεν έβγαλε λέξη!!! Μίλησε όμως στην καρδιά σου με την «προσευχητική σιωπή » που είναι ένα απόσταγμα που πηγάζει από την άσκηση και την αγάπη του Χριστού.
Όλα αυτά όταν γίνονται με διάκριση και ως απόσταγμα προσευχής και αγάπης, μπορεί να σώσουν μια κατάσταση. Χωρίς διάκριση μπορεί να σκοτώσεις ακόμα και ένα «σ’αγαπώ».
Είναι πολύ σημαντικό να τελειώνει η μέρα και να κοιμηθείς χωρίς να έχεις πικράνει άνθρωπο. Να ξέρεις ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει χάσει τον ύπνο του επειδή τον πλήγωσες αλλά ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα σε σκεφτούν και θα χαμογελάσει η καρδιά τους γιατί τους βοήθησες με κάποιον τρόπο. Πόσο ευλογημένο είναι αυτό !
Τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα μας μπορεί να αγκαλιάσουν ή να σκοτώσουν ένα άνθρωπο, γι’ αυτό χρειάζεται διάκριση. Μπορεί να δημιουργήσουν αθεράπευτη πληγή ή σφραγίδα αγάπης για πάντα. Θέλει τέχνη ο λόγος! Όταν όμως έχεις ΓΙΝΕΙ αγάπη , τότε ό,τι και να πεις, ό,τι και να κάνεις, όλα μιλούν και γίνονται Χριστός! «ζω δε ούκέτι εγώ, ζή δε εν έμοί Χριστός» (Γαλ. β’ 20) μας λέει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος.
Το βλέμμα σου , η ζωή σου, το περπάτημά σου , ο λόγος σου , όχι μόνο ακτινοβολούν Χριστό, αλλά μεταμορφώνουν και τους άλλους.
Οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Ας προσευχηθούμε και ας ζήσουμε τον Χριστό και μετά να πούμε ένα-δυο λογάκια, με προσοχή και αγάπη.
