Εγκλωβιζόμαστε και δυστυχούμε.
Σε μια δουλειά, σε μια σχέση, σε ένα όνομα, σε μια θέση, σε έναν τόπο, σε μια κατάσταση…
Εγκλωβιζόμαστε και παραλύουμε. Νιώθουμε ότι αυτή ήταν η μοίρα μας, ότι αυτή είναι η ζωή μας.
Και ίσως έχουμε δίκαιο. Έτσι είναι γιατί έτσι επιτρέπουμε να είναι τα πράγματα. Παραμένουμε εγκλωβισμένοι γιατί φοβόμαστε το ρίσκο του αβέβαιου και άγνωστου. Τουλάχιστον μέσα στη φυλακή μας ξέρουμε πως έχουν τα πράγματα…
Γι’ αυτό και δεν τολμούμε να ανοιχθούμε σε άλλους ορίζοντες.
Φοβόμαστε μην αποτύχουμε στο εγχείρημα να βρούμε την ευτυχία. Μα ο φόβος αυτός είναι ανόητος. Φοβόμαστε μην αποτύχουμε ενώ ζούμε ήδη μέσα στην αποτυχία να ζήσουμε; Φοβόμαστε μην τυχόν πληγωθούμε ενώ ήδη βιώνουμε την μεγαλύτερη πληγή της ψυχής μας που λέγεται «παραίτηση»; Φοβόμαστε μην τυχόν ρισκάρουμε ενώ δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα;
Εγκλωβιζόμαστε δυστυχώς μέσα στην ψευτοασφάλεια της συνήθειας. Από συνήθεια αφήνουμε τα πράγματα όπως έχουν, γιατί μάθαμε να μην ονειρευόμαστε, να μην ελπίζουμε, να μην ερωτευόμαστε, να μην δημιουργούμε, να μην θέλουμε.
Μάθαμε να υπακούμε, να κακοποιούμαστε, να πονάμε, να σιωπούμε, να μοιρολατρούμε.
Μα όχι αυτό δεν είναι ζωή.
Ζωή είναι να λευτερώνεσαι από καθετί που θανατώνει την καρδιά και την ψυχή σου. Ζωή είναι να θέλεις, χωρίς θέληση δεν υπάρχει ο άνθρωπος. Βεβαίως χρειάζεται να ξέρεις τι θέλεις, πως το θέλεις, πότε το θέλεις και γιατί το θέλεις. Το να θέλεις από μονο του δεν είναι κάτι καλό. Χρειάζεται σύνεση, σοφία και διάκριση ώστε να μην γίνει ακόμα και το «θέλω» σου η μεγαλύτερη φυλακή και δυστυχία!
Πολλές οι φυλακές που δημιουργήσαμε στην ζωή μας και δύσκολο να δραπετεύσεις. Μα τουλάχιστον ας μην δημιουργούμε κι άλλες και προπαντός ας μην οδηγούμαστε στην απομόνωση.
Ποτέ δεν είναι αργά για οποιαδήποτε επιλογή.
Και όταν η επιλογή αυτή είναι με σωστά κριτήρια χρειάζεται να γίνεται πράξη. Γιατί αλίμονο εάν επιλέξουμε να περάσουμε μια ζωή με βία, θλίψη και καταπίεση, ενώ είχαμε την επιλογή της ειρήνης, της χαράς και της ελευθερίας.
Η ζωή μας είναι δώρο Θεού. Κάναμε κάποιες επιλογές στο παρελθόν που σίγουρα επηρεάζουν το παρόν μας. Όμως μην ξεχνάμε ότι το μέλλον μας είναι λευκό χαρτί και εμείς επιλέγουμε τι θα γραφτεί σ’ αυτό…
Π. Παύλος Παπαδόπουλος
