(+)Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος.
Πέρασε κι αυτό τό Πάσχα.
Το ακούω πολλές φορές και συχνά λυπάμαι. Γιατί βλέπω πως το Πάσχα ήρθε και πέρασε, πολλοί όμως συνεχίζουν να είναι οι ίδιοι και χειρότεροι. Αν το Πάσχα τους είχε αγγίξει, θα ήταν πραγματικά καλύτεροι.
Και πρέπει να σας πω ότι είναι τραγικό αυτό που γίνεται, γιατί βλέπει κανείς ανθρώπους πάσης ηλικίας, να ξεκινήσω από τους μεγάλους, βλέπει κανείς ανθρώπους ηλικιωμένους που, παρόλο που γέρασαν, εξακολουθούν να είναι δύσκολοι για τους γύρω τους, γκρινιάρηδες, εγωιστές και απαιτητικοί. Αυτοί οι άνθρωποι γέρασαν, αλλά Πάσχα δεν κατάλαβαν. Γιατί, αν είχαν καταλάβει, θά ΄χε μαλακώσει η ψυχή τους, θά ΄χε ομορφύνει η καρδιά τους, θα ήταν άνθρωποι ευλογίας, που με την παρουσία τους θα παρηγορούσαν.
Λυπάμαι που σας το λέω, αλλά έτσι ζουν και πολλές χριστιανικές οικογένειες! Λένε πως πιστεύουν, γιορτάζουν, μπορεί και τη βραδιά τής Ανάστασης η καρδιά να νιώσει κάτι από αυτόν τον παροξυσμό τής αγάπης τού Θεού, που έπαθε για χάρη μας και νίκησε τον θάνατο, επιστρέφουν όμως γρήγορα, ακόμη και την ίδια νύχτα, στη μιζέρια, στην γκρίνια, στα πεζά. Έχω δει ανθρώπους να χαλάνε τη μέρα τους, επειδή δεν καλοψήθηκε το αρνί ή επειδή, στο τραπέζι τής αναστάσιμης Κυριακής, λέχτηκε μια κουβέντα παραπάνω!
Τουλάχιστον εμείς, που υποτίθεται έχουμε πόθο να φτάσουμε στην ουσία τής πίστης μας, θα έπρεπε να καταλάβουμε ότι δεν χωρούν ημίμετρα. Το Ευαγγέλιο το λέει καθαρά: Το καινούργιο κρασί δεν το βάζουμε σε παλιά ασκιά. Δεν μπορεί, λοιπόν, το κρασί της Ανάστασης, της αγάπης και της ζωής να χωρέσει στα ασκιά τού εγωισμού και της μικρότητας. Γι’ αυτό το Πάσχα περνάει, αλλά δεν μας ακουμπάει! Δεν το κάνουμε προσωπική μας υπόθεση! Δεν κάνουμε το Πάσχα ζωή μας! Γι΄ αυτό δεν αλλάζουμε ήθος και στάση ζωής!!
