Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Οἱ μεταβολὲς στὴ ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου εἶναι ἀναπόφευκτες. Ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία μέχρι τὴ λεγόμενη τρίτη ἡλικία συμβαίνουν πολλά. Καὶ δὲν εἶναι πάντα εὐχάριστα.
Θὰ λέγαμε ὅτι στοὺς περισσότερους εἶναι δυσάρεστα καὶ δὲν ὑπακούουν στὶς ἐπιθυμίες τους. Ὅποιος πιστεύει ὅτι θὰ ἀποφύγει τὶς μεταβολὲς ποὺ δὲν τοῦ ἀρέσουν, κρίνει μὲ τρόπο λαθεμένο. Ἂς μὴ θεωροῦμε ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο πρόβλημα στὴ ζωή μας. Εἶναι βέβαια πρόβλημα, ἀλλὰ πάντα ὑπάρχουν λύσεις, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζονται οἱ ἀνεπιθύμητες μεταβολές, χωρὶς νὰ ἔχουμε ναυάγια, συντρίμμια καὶ ἐπικίνδυνες ἀπογοητεύσεις.
Οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι, ποὺ δὲν ἔχουν καμιὰ ἀναφορὰ στὸ Θεό, κάθε δυσάρεστη μεταβολὴ τὴν ἐκλαμβάνουν ὡς ἀδιέξοδο καὶ καταπονοῦνται ψυχικὰ χωρὶς οὐσιαστικὸ λόγο. Ἡ κατάστασή τους ἐπιδεινώνεται, ὅταν δὲν ἔχουν πρόσωπα, γιὰ νὰ ἐπικοινωνοῦν καὶ νὰ βρίσκουν τὴ διέξοδο.
Τὰ πράγματα ἀντιμετωπίζονται ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀπὸ τοὺς συνειδητοὺς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν μόνιμη τὴν αἴσθηση τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν νιώθουν ποτὲ ὅτι εἶναι μόνοι καὶ ἀπροστάτευτοι. Τὴν ἀξία αὐτῆς τῆς αἴσθησης τὴν ἔχουν ἐκτιμήσει ὅσοι βρέθηκαν σὲ δυσκολίες, τὶς ὁποῖες δὲν μποροῦσαν νὰ τὶς ξεπεράσουν μὲ τὴ δική τους ἀπόφαση. Τὶς ἐμπιστεύονταν στὸ Θεὸ καὶ εἶχαν τὴ βεβαιότητα ὅτι θὰ τὶς ἀντιμετωπίσουν χωρὶς τραγικὰ ἀποτελέσματα, ἀφοῦ ὁ φιλάνθρωπος οὐράνιος Πατέρας ποτὲ δὲν ἐγκαταλείπει τὰ τέκνα του.Ἁπλῶς μερικὲς φορὲς ἐπιτρέπει γιὰ λόγους καθαρὰ πνευματικοὺς τὶς δοκιμασίες. Σημειώνουμε ἐνδεικτικὰ δύο περιπτώσεις ποὺ καταπονοῦν τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἡ αἴσθηση τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ μεταβάλλει τὰ δυσάρεστα γεγονότα σὲ εὐχάριστα.
Ἡ στρατιωτικὴ θητεία καὶ ἰδιαίτερα ἡ σκληρὴ ἐκπαίδευση δυσκολεύουν τὸ στρατιώτη. Μὲ τὴν αἴσθηση ὅμως ποὺ προαναφέραμε σταδιακὰ ἠρεμεῖ καὶ συγχρόνως τονώνεται ἡ ἀγάπη του γιὰ τὴν πατρίδα. Μετὰ τὸ τέλος τῆς θητείας, αἰσθάνεται ἱκανοποίηση καὶ τὰ ὅσα ἔζησε ὡς στρατιώτης εἶναι μία χρήσιμη ἀνάμνηση γιὰ τὸ μέλλον.
Ὅταν κανεὶς βρίσκεται σὲ ἐρημικὸ μέρος καὶ ἀντιμετωπίζει μιὰ ξαφνικὴ καταιγίδα, προσπαθεῖ νὰ διασωθεῖ. Ὁ κίνδυνος εἶναι μεγάλος. Θυμᾶται ἀμέσως ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι παρὼν καὶ τὸν προστατεύει. Προσεύχεται θερμὰ καὶ σὲ λίγη ὥρα ἀλλάζουν οἱ καιρικὲς συνθῆκες καὶ προβάλλει ὁλόλαμπρος ὁ ἥλιος. Διαπιστώνει ὅτι ἁπλὰ ἔχει βραχεῖ λίγο, ἀλλὰ κανένας κίνδυνος δὲν ὑπῆρξε. Ἀποδείχτηκε ὅμως ὅτι ἡ φαντασία του τὸν εἶχε παραπλανήσει.
Μὲ τὴν αἴσθηση τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ ὁ πιστὸς ἄνθρωπος δέχεται ἄνωθεν βοήθεια, παρηγορεῖται στὶς δοκιμασίες καὶ αἰσιοδοξεῖ γιὰ τὴν αὐριανὴ μέρα. Παράλληλα αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ προσεύχεται σὲ κάθε τόπο καὶ ὁποιαδήποτε ὥρα. Αὐτὴ τὴν πνευματικὴ ἐμπειρία ἀποκτᾶ ἰδιαίτερα ἐκεῖνος ποὺ ἔχει τὴ συνείδησή του ἥσυχη καὶ τηρεῖ μὲ συνέπειτα τὶς ἐντολές.
Ὁ ὅσιος Φιλόθεος Ζερβάκος ἔλεγε ὅτι «πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι πανταχοῦ παρών καὶ δὲν περιορίζεται οὔτε στὶς ἐκκλησίες, οὔτε στὶς πόλεις, οὔτε στὰ μοναστήρια, οὔτε στὶς ἐρήμους, οὔτε στὰ Ἱεροσόλυμα. Ὅπου κι ἂν βρίσκεται ὁ χριστιανός, ὅταν σέβεται καὶ ἀγαπᾶ καὶ τιμᾶ τὸ Θεὸ καὶ τηρεῖ τὶς ἐντολές, ἐκεῖ εἶναι καὶ ὁ Θεός».
Μακάριοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ βιώνουν τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή τους. Ζοῦν ὡς ἐπίγειοι ἄγγελοι καὶ δοξάζουν ἀδιαλείπτως τὸν οὐράνιο Πατέρα καὶ τὸν εὐχαριστοῦν γιὰ τὰ ὑλικά, ἀλλὰ καὶ τὰ πνευματικὰ ἀγαθὰ ποὺ ἀδιάκοπα τούς προσφέρει.
