Ο,τι αγαπά κάποιος από τα πράγματα του κόσμου, αυτό καταβαραίνει τον νού του και τον δεσμεύει και δεν τον αφήνει να σηκώσει κεφάλι.
Σε αυτόν το σταθμό και τη ροπή και το ζύγι της κακίας δοκιμάζεται όλο το ανθρώπινο γένος, Χριστιανοί των πόλεων και των βουνών, των μονών, των αγρών η των ερήμων, ότι δελεαζόμενος ο άνθρωπος από το δικό του προσωπικό θέλημα, αγαπά κάποιο πράγμα ή πάθος, και δένεται σε αυτό η αγάπη του, γι’ αυτό και δεν προσφέρεται όλη στον Θεό.
Άλλος αγάπησε κτήματα,
άλλος χρυσό η άργυρο,
άλλος την κοιλιά του ή τις σαρκικές επιθυμίες,
άλλος την κοσμική σοφία για την δόξα των ανθρώπων,
άλλος εξουσία, δόξα και τιμές,
άλλος οργή και μήνιν,
άλλος άκαιρες συντυχίες,
άλλος ζήλο,
άλλος να μετεωρίζεται ηδονικά όλη μέρα,
άλλος να απατάται από αργόσχολους λογισμούς,
άλλος να παριστάνει το νομοδιδάσκαλο για ανθρώπινη δόξα,
άλλος να ευχαριστιέται στη χαύνωση και στην αμέλεια,
άλλος να είναι προσκολλημένος στα όμορφα ρούχα,
άλλος παραδίδεται στις γήινες μέριμνες,
άλλος αγαπά τον ύπνο, την ευτραπελία ή την αισχρολογία.
Όποιο πάθος του δεν πολεμά γενναία κάποιος, εκείνο αγαπά, και εκείνο το πάθος τον δεσμεύει και τον βαραίνει και γίνεται γι αυτόν εμπόδιο και αλυσίδα, ώστε ο νούς του να μην ανεβαίνει στον Θεό.
Η ψυχή που αληθινά έχει την ορμή της προς τον Θεό, ολόκληρη την αγάπη της έλκει προς Αυτόν, και δεσμεύεται ελεύθερα, κατά την δύναμή της, από Εκείνον, και από εκεί δέχεται την βοήθεια της χάριτος, και αρνείται τον εαυτό της και δεν ακολουθεί τα θελήματα του νού της, αλλά ολοκληρωτικά προσφέρεται στον λόγο του Κυρίου.
Εάν κάποιος αγαπά τον Κύριο και τις εντολές του, από εκεί βοηθάται και απελευθερώνεται, και γίνονται γι αυτόν εύκολα τα παραγγέλματα του Κυρίου, αφού αποσώζει ολόκληρη την αγάπη του προς Εκείνον.
