Αδελφέ, να το ξέρεις ότι, όσο είμαστε σε αυτή τη ζωή, βαδίζουμε ανάμεσα σε παγίδες· γι’ αυτό, ας προσέχουμε πάντοτε τον εαυτό μας να μην πέσουμε μέσα σε παγίδα θανάτου.
Γιατί είναι γεμάτες γλυκύτητα οι παγίδες του πονηρού, τις οποίες συνεχώς βάζει κρυφά μπροστά στην ψυχή μας, για να την παγιδεύσει και να την γκρεμίσει στην αιώνια κόλαση. Είναι δηλαδή πολύ βλαβερό να χαλαρώνουμε με τη μελέτη των κακών λογισμών και να τους αφήνουμε να μπαίνουν μέσα στην ψυχή μας.
Ας μη χαλαρώσουμε λοιπόν από τη γλυκύτητα των παγίδων του θανάτου και
αφεθούμε στη μελέτη των κακών λογισμών. Γιατί αν ο κακός λογισμός βρει
είσοδο στην ψυχή, την κάνει να νιώσει γλυκύτητα με την κακή μελέτη, και
πλέον γίνεται γι’ αυτήν σαν μια παγίδα θανάτου, αν δεν διωχτεί με
προσευχή και δάκρυα.
Εμείς όμως ας μη χαλαρώσουμε ούτε μία στιγμή μελετώντας τους κακούς
λογισμούς, αλλά ας καταφεύγουμε πάντοτε στον Θεό με προσευχή και
στεναγμό και δάκρυα, για να γλιτώσουμε από όλα τα σκάνδαλα και τις
παγίδες του πονηρού.
Επίσης, αδελφέ, να μη χάνεις το θάρρος σου από τους λογισμούς που σου έρχονται, γιατί είναι η αρχή του αγώνα. Να καταλάβεις αυτό που σου λέω από τη στέρνα με το βρόχινο νερό.
Όταν δηλαδή βρέξει και μαζευτεί η ευλογία του νερού στη στέρνα, στην αρχή το νερό είναι θολό· όσο όμως περνά ο καιρός, γίνεται πιο καθαρό.
Και εσύ λοιπόν, αγαπητέ, να μη χάνεις το θάρρος σου. Γιατί λέει στη Γραφή: «Οι χείμαρροι της ανομίας με τάραξαν» (Ψαλμ. 17:5), αλλού όμως λέει: «Ο Θεός είναι για εμάς καταφύγιο και δύναμη, βοηθός στις σφοδρές θλίψεις που μας βρήκαν. Γι’ αυτό και δεν θα φοβηθούμε όταν θα σείεται η γη» (Ψαλμ. 45:2-3).
Όταν λοιπόν έρθει στον νου σου κακός λογισμός, φώναξε στον Κύριο με δάκρυα, λέγοντας: «Κύριε, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό, και κάνε ανίσχυρο τον πονηρό απέναντί μου».
Γιατί ο Θεός είναι καρδιογνώστης και γνωρίζει ποιοι από τους λογισμούς προέρχονται από την κακή μας προαίρεση και ποιοι προξενούνται σ’ εμάς από την κακία των δαιμόνων.
