Στην επιστολή του γράφει επί λέξει τα εξής: «Ο θυμός καθ’ εαυτόν είναι φυσικός. Όπως τα νεύρα στο σώμα. Είναι και αυτός νεύρον ψυχής.Και οφείλει να τον μεταχειρίζεται ο καθείς εναντίον των δαιμόνων, ανθρώπων αιρετικών, και παντός κωλύοντος από την οδόν του Θεού!»
Όταν δηλαδή ο Ορθόδοξος Χριστιανός εμποδίζεται στον αγιαστικό του αγώνα από τους δαίμονες η από ανθρώπους αιρετικούς τότε ο θυμός οφείλει να γίνει μέσον προστασίας και αντίστασης πνευματικής στα χέρια του Πιστού.
Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι ο Όσιος γέροντας βάζει τους δαίμονες και τους αιρετικούς στην ίδια σειρά.
Διότι την ίδια λύσσα έχουν εναντίον μας, τον ίδιο κίνδυνο διατρέχουμε και από τις δυό πλευρές! Εδώ είναι, που εφαρμόζεται το αγιογραφικό «οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε’!» [Εφεσ. 4, 26] – Με σιωπή η με θυμό; [Περί θυμού, φυσικής οργής του νου] Βοήθεια μας!
Το μέγα Γεροντικόν
