Ενθυμούμαι στο βίο του αειμνήστου γέροντός μας, του Ιωσήφ του
Ησυχαστού, ο οποίος κοιμήθηκε το 1959, που εκεί κάποτε είχε πολλές
δυσκολίες και θλίψεις με κάποιους υποτακτικούς τούς οποίους πήρε κοντά
του. Δεν ήταν για αυτή τη δουλειά οι άνθρωποι εκείνοι ούτε ήταν για την
έρημο που ζούσε ο γέροντας εκεί αλλά τον βρήκαν καλό και του φορτώθηκαν.
Του φορτώθηκαν, του φορτώθηκαν, από αγάπη τους φορτώθηκε αλλά δεν τους άντεχε και σκεφτόταν τι να κάνει, να τους διώξει ή να φύγει εκείνος. Μέχρι που ήρθε σε πολύ μεγάλη δυσκολία και μεγάλη θλίψη και μεγάλο πόνο και σε απελπισία, ας πούμε,σχεδόν, και προσευχόμενος είδε τον Χριστό Εσταυρωμένο που του λέει:
"Δεν τα υπομένεις όλα για τη δική μου αγάπη;"
Δηλαδή, τελικά, βλέπετε το ερώτημα ανάγεται και φτάνει σε αυτό το ερώτημα: δηλαδή, όλα αυτά τα οποία νομίζεις ότι φταίει ο άντρας σου, φταίει ο υποτακτικός σου, φταίει η δουλειά σου, τα οικονομικά σου, η υγεία σου, η ηλικία σου, η πατρίδα σου, η πόλη σου, ο γείτονάς σου, όλα αυτά τα πράγματα ο άνθρωπος πρέπει να τα ανεβάσει στο επίπεδο της σχέσης του με το Θεό. Και να τα χρησιμοποιήσει σαν εφαλτήρια, σαν βαθμίδες πάνω στις οποίες θα πατήσει για να κάνει το άλμα να συναντηθεί με το Θεό.
Του φορτώθηκαν, του φορτώθηκαν, από αγάπη τους φορτώθηκε αλλά δεν τους άντεχε και σκεφτόταν τι να κάνει, να τους διώξει ή να φύγει εκείνος. Μέχρι που ήρθε σε πολύ μεγάλη δυσκολία και μεγάλη θλίψη και μεγάλο πόνο και σε απελπισία, ας πούμε,σχεδόν, και προσευχόμενος είδε τον Χριστό Εσταυρωμένο που του λέει:
"Δεν τα υπομένεις όλα για τη δική μου αγάπη;"
Δηλαδή, τελικά, βλέπετε το ερώτημα ανάγεται και φτάνει σε αυτό το ερώτημα: δηλαδή, όλα αυτά τα οποία νομίζεις ότι φταίει ο άντρας σου, φταίει ο υποτακτικός σου, φταίει η δουλειά σου, τα οικονομικά σου, η υγεία σου, η ηλικία σου, η πατρίδα σου, η πόλη σου, ο γείτονάς σου, όλα αυτά τα πράγματα ο άνθρωπος πρέπει να τα ανεβάσει στο επίπεδο της σχέσης του με το Θεό. Και να τα χρησιμοποιήσει σαν εφαλτήρια, σαν βαθμίδες πάνω στις οποίες θα πατήσει για να κάνει το άλμα να συναντηθεί με το Θεό.
Ε, οι βαθμίδες είναι δύσκολο να τις βρεις. Δεν φταίνε εκείνες! Πρέπει να πατήσεις
εκεί πάνω να πεταχτείς να μπορέσεις να τις ξεπεράσεις. Όταν το κάνεις
αυτό το πράγμα τότε θα στραφείς και θα πεις ότι ο μεγαλύτερος ευεργέτης
μου ήταν ο άντρας μου! Ο μεγαλύτερος ευεργέτης μου ήταν η πεθερά μου που
με έφαγε με τη γλώσσα! Ήταν, ας πούμε, αυτός που με συκοφάντησε, αυτός
που με εξουθένωσε.
Έλεγε και ο γέρο-Παΐσιος "όταν πεθάνουμε και ανοίξουν τα μάτια της ψυχής μας, τότε, νομίζω, το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε είναι να δοξολογήσουμε το Θεό με όλη μας τη δύναμη για όλα τα κακά που περάσαμε στη ζωή μας!"
Διότι θα καταλάβουμε ότι τελικά εκείνες οι δυσκολίες ήταν που μας βοήθησαν.
Και τελικά οι ευεργέτες μας δεν είναι αυτοί που μας λένε τα καλά λόγια. Οι ευεργέτες μας, αιώνια, είναι αυτοί που μας έλεγαν τα κακά λόγια, όχι γιατί ήθελαν να μας ευεργετήσουν. Όχι. Εκείνοι έκαναν την κακία τους. Αλλά γιατί εάν τα αξιοποιήσουμε σωστά τότε αυτά όλα γίνονται για μας γέφυρες πάνω στις οποίες πατούμε και περνούμε μέσα στη Βασιλεία του Θεού.
π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού
