Επειδή ότι λάμπει δεν είναι ούτε χρυσός, ούτε Χριστός, να εξηγήσουμε
μερικά πράγματα που ίσως αυτές τις ημέρες τάραξαν την καρδιά μας.
Κατ΄
αρχάς όποιος πάει στην εκκλησία ή βγάζει φωτογραφίες με παπάδες δεν
σημαίνει αυτομάτως ότι είναι «άνθρωπος του Θεού». Μπορεί να σημαίνει και
το εντελώς αντίθετο. Η θρησκεία δηλαδή να είναι η μεγάλη του κρυψώνα. Το μεγάλο του ψέμα απέναντι στο εαυτό του, την οικογένεια, την κοινωνία, ακόμη και στον ίδιο τον Θεό.
Ο Γιούγκ έλεγε ότι η θρησκεία για πολλούς είναι η μεγαλύτερη άμυνα απέναντι στην ζωντανή παρουσία του Θεού. Χρειάζεσαι νόμους και τύπους όταν δεν αντέχεις την αλήθεια της ουσίας.
Εχει ένα φοβερό στίχο ο μεγάλος ποιητής μας Τάσσος Λειβαδίτης όπου λέει «Φυσικά προσπαθούσε να κρύψει το σακατεμένο χέρι του, έτσι κρατούσε πάντα μια σημαία..»
Ξέρετε πόσες τέτοιες «σημαίες» κρατάμε για να μην φανεί το τραύμα μας; Υποδυόμαστε ρόλους για να ξεγελάσουμε τους πάντες ακόμη και τον ίδιο το εαυτό μας.
Ψέματα και ψεύτικοι παντού. Άλλος κρατάει την «σημαία» του καλού οικογενειάρχη, του πατριώτη, του ανθρώπου της εκκλησίας, του τίμιου και εργατικού, του ηθικού και άμεμπτου και πίσω από αυτές τις μάσκες κρύβεται σκοτάδι που ποτέ δεν συναντήθηκε με το φως. Υπόγεια που ποτέ δεν φωτίστηκαν. Κολάσεις που ποτέ δεν πόθησαν τον παράδεισο.
Ο Γιούγκ έλεγε ότι η θρησκεία για πολλούς είναι η μεγαλύτερη άμυνα απέναντι στην ζωντανή παρουσία του Θεού. Χρειάζεσαι νόμους και τύπους όταν δεν αντέχεις την αλήθεια της ουσίας.
Εχει ένα φοβερό στίχο ο μεγάλος ποιητής μας Τάσσος Λειβαδίτης όπου λέει «Φυσικά προσπαθούσε να κρύψει το σακατεμένο χέρι του, έτσι κρατούσε πάντα μια σημαία..»
Ξέρετε πόσες τέτοιες «σημαίες» κρατάμε για να μην φανεί το τραύμα μας; Υποδυόμαστε ρόλους για να ξεγελάσουμε τους πάντες ακόμη και τον ίδιο το εαυτό μας.
Ψέματα και ψεύτικοι παντού. Άλλος κρατάει την «σημαία» του καλού οικογενειάρχη, του πατριώτη, του ανθρώπου της εκκλησίας, του τίμιου και εργατικού, του ηθικού και άμεμπτου και πίσω από αυτές τις μάσκες κρύβεται σκοτάδι που ποτέ δεν συναντήθηκε με το φως. Υπόγεια που ποτέ δεν φωτίστηκαν. Κολάσεις που ποτέ δεν πόθησαν τον παράδεισο.
Τέλος θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι ακόμα. Είναι άλλο πράγμα ο αμαρτωλός άνθρωπος κι άλλο ο διεφθαρμένος. Άλλο εκείνος που έχει συνείδηση του λάθους του και παλεύει πολλές φορές στα όρια του θανάτου κι άλλο εκείνος που την αμαρτία την έχει κάνει τρόπο ζωής, αντίληψης και σκοπιμότητας. Ο αμαρτωλός είναι συμπαθής όπως ένας άρρωστος ο διεφθαρμένος είναι απωθητικός γιατί μας θυμίζει τις οσμές της κολάσεως.
Ίσως αυτές τις δύσκολες ημέρες ηχούν όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία και σημαντικά τα λόγια του Γερμανού θεολόγου, θύμα των Ναζί, Μπονχέφερ που έλεγε, "το να είσαι Χριστιανός δεν σημαίνει να είσαι θρησκευόμενος αλλά να είσαι Άνθρωπος".
Διότι πολλοί διερωτήθηκαν "μα τι γονείς είναι αυτοί..; "
Το
ερώτημα όμως είναι λάθος. Γιατί πολλοί πριν φτάσουμε να ρωτάμε τι
"γονείς είναι αυτοί" πρέπει να ρωτήσουμε "ΜΑ ΤΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ". Πρώτα πρέπει να γίνουμε άνθρωποι και μετά γονείς και χριστιανοί.
π.Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
