ΦΥΡΑΜΑ ΝΕΟΝ

Ημέρα χαρᾶς καί φωτός σάν ἐκείνη τῆς φωταυγοῦς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μεγάλη ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Πανάγνου Μητρός τοῦ Θεανθρώπου, Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας. Περιβεβλημένη μέ οὐράνια δόξα, ἡ ἱερή καί ἔνδοξη αὐτή μνήμη συνάγει ὅλους ἐμᾶς σέ εὐφροσύνη, προσφέροντας τήν ζωαρχική πηγή τῆς νέας ζωῆς καί ἀποδιώχνοντας τή φθορά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου.

Ἐξίσταται καί ἀπορεῖ πᾶσα γλῶσσα. Καταλαμβάνεται ἀπό ἴλιγγο καί αὐτός ὁ ὑπερκόσμιος νοῦς τῶν ἀγγέλων. Πῶς εἶναι δυνατόν ἡ Θεοτόκος Μαρία νά εἶναι «μετά θάνατον ζῶσα»; Πῶς τό χοϊκό σῶμα της πέρασε στήν ἀφθαρσία καί ἐνίκησε τούς νόμους τῆς φύσεως; «Πῶς δέ ἡ μητρόθεος, νεκροφόρος μυρίζουσα;».  Ἀνθρώπινος λόγος δέν ἠμπορεῖ χωρίς πίστη νά ἑρμηνεύση τήν ζωοκοίμητη μετάσταση τῆς Θεομήτορος. Τό μυστήριο τοῦ θανάτου της ὑπερβαίνει πᾶσαν ἔννοιαν. Δικαίως ὀνομάσθηκε «ἀρχή καί τέλος τῶν τοῦ Χριστοῦ θαυμάτων». Μέγιστο θαῦμα εἶναι ὁλόκληρη ἡ ζωή της ἀπό τήν γέννηση μέχρι τόν θάνατο. Μέ αὐτή τήν «καθαροτάτη ζύμη» συνέμιξε τόν ἑαυτό του ὁ Ὑπεράγιος Θεός γιά νά ἁγιάσει ὅλο τό φύραμα τῆς ἀνθρωπότητος. Δι’ αὐτῆς ἡ ἔκπτωτη φύση μας ἀνακαινίσθηκε. Ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως «εὗρε τήν ἐαρινήν εὐκοσμίαν». Ἑνωμένη μέ τόν Χριστό ἀκολούθησε τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως Ἐκεῖνος ἀνέστη ἔτσι καί Ἐκείνη μετέστη «ἀπό τῆς γῆς εἰς τά ἄνω». Ἄν καί ἐξῆλθε ἀπό τόν παρόντα κόσμο καί εἰσῆλθε εἰς τά ἅγια τῶν ἁγίων «πάλιν πρός ἀνθρώπους ἐπανῆλθεν» διά νά μεταδώσει σέ ὅλους τήν δωρεά τοῦ ἁγιασμοῦ.

Μέ τήν Θεοτόκο ἀρχίζει μιά καινούγια ζωή. «Φύραμα νέον κατέστη καί νέου τινός ἤρξατο γένους» ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας. Μέ τήν ἕνωσή της μέ τόν Θεό ἔδειξε ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἄξιοι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ὅτι ὁ κόσμος εἶναι ἄξιος τῆς ζωῆς τοῦ Σωτῆρος. Διά τῆς Θεοτόκου λαμβάνουμε τόν ἀπό Θεοῦ ἁγιασμό. Διά τῆς Θεοτόκου κληρονομοῦμε τόν Παράδεισο. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἔκπληκτος μπροστά στό μέγα μυστήριο τῆς Θεοτόκου ἀναφωνεῖ: «Διά ταύτης ἡμῖν αἱ πρός αὐτόν καταλλαγαί ἐκροτήθησαν καί εἰρήνη καί χάρις δεδώρηται καί ἀγγέλοις συγχορεύουσιν ἄνθρωποι καί τέκνα Θεοῦ οἱ πρίν ἡτιμημένοι κατέστημεν. Ἐκ ταύτης τόν βότρυν τῆς ζωῆς ἐτρυγήσαμεν, ἐκ ταύτης τῆς ἀφθαρσίας τόν βλαστόν ἐδρεψάμεθα…».

Στά σκοτεινά καί λαβυρινθώδη ἀδιέξοδα τῆς ζωῆς ὑπάρχει ἕνα δυνατό φῶς πού θά μᾶς χειραγωγήσει στήν σωτηρία. Εἶναι τό φῶς τῆς ἀγάπης καί τῆς παρηγορίας τῆς  Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Αὐτή γιά μᾶς πρεσβεύει νύκτα καί μέρα. Αὐτή στίς ὧρες τῆς καταστροφῆς κάθε πιστό στηρίζει. Μαζί μέ τήν Παναγία ἡ ζωή μας παίρνει νόημα καί ἀντιμετωπίζονται ὅλες οἱ ἀντιξοότητές της. Ἄς ἐπικαλούμεθα τή μεσιτεία της. Ἡ Παναγία ἔχει τήν δύναμη ὡς Μητέρα τῆς ζωῆς νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τά δεινά, ἀπό τούς πειρασμούς, ἀπό τά πάθη, ἀπό κάθε ἐπιβουλή τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν μας.

Ἡ συμμετοχή μας στήν μεγάλη αὐτή ἑορτή ἄς σηματοδοτήσει τή συμμετοχή μας στήν ζωή της, τή συμπόρευσή μας στήν ἁγιασμένη βιοτή της, τήν ἐκζήτηση τοῦ ἀειλαμποῦς φωτός της, ὥστε γινόμενοι κι ἐμεῖς διά τῆς Ἐκκλησίας κατοικητήριο Θεοῦ νά μετέχουμε τῆς ἐν Χριστῷ καινῆς κτίσεως καί τῆς παραδεισιακῆς ζωῆς στήν ὁποία «ἐξαιρέτως ἡ τοῦ Θεοῦ Λόγου Μήτηρ πρό πάντων τήν δόξαν κομίζεται καί τήν ἔλλαμψιν…» ὅπως κηρύττει ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης.

Ἡ δέ Χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Μονογενοῦς

Υἱοῦ Αὐτῆς Κυρίου δέ ἡμῶν Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ

εἴη μετά πάντων ὑμῶν.

† Ὁ Φθιώτιδος ΝΙΚΟΛΑΟΣ