Από τον π. Ανδρέα Κονάνο
Όλα χωρούν και μπορούν να υπάρξουν στην Εκκλησία. Και τα
ρομαντικά και τα ορθολογικά και τα πιο στιβαρά και τα αυστηρά, ακόμα και
τα πιο ποιητικά.
Oταν εμπιστεύεσαι κάποιον, τον
κερδίζεις. Κι εξασφαλίζεις με τον τρόπο αυτό και τη δική του εμπιστοσύνη
και το άνοιγμα. Λέει τότε μέσα του: «Αυτός με εμπιστεύεται. Ε, πώς θα
τον απογοητεύσω; Αυτός με αγαπά, με τιμά, με σέβεται. Περιμένει πράγματα
από μένα και με θεωρεί άξιο. Περιμένει να ‘μαι σωστός στο σχολείο μου,
στον γάμο μου, στη δουλειά μου».
«Σε θεωρώ ικανό». Αυτό να βγάζεις προς τον άλλον. Αλλιώς, τον
καταρρακώνεις. Και αν πάρει είδηση ο άλλος ότι του ‘χεις κολλήσει αυτή
την ετικέτα, ότι «εγώ, ό,τι και αν μου πεις, μέσα μου έχω άσχημη
εντύπωση για σένα», τότε είναι που τον έχασες. Λειτουργεί ως
εξής η ψυχολογία του έπειτα: «Εντάξει, λοιπόν, αφού με ξέρεις ως κακό,
θα κάνω ό,τι μπορώ να το επαληθεύσω κιόλας. Για να δικαιωθείς κι εσύ, να
δικαιωθώ κι εγώ. Οπότε, δικαίως μετά θα με κατηγορείς».
Μου έκανε πολλή εντύπωση αυτή η φιλοσοφημένη και ψυχολογημένη συμβουλή του αβά Ποιμένα. Πριν από τόσα χρόνια τόσο σοφά λόγια…
Ερχεται ένα παιδί στο σχολείο. «Γιατί δεν διάβασες;» «Ε, ξέρετε,
γιατί… Ηθελα να διαβάσω, ξέρετε, εγώ πολύ νοιάζομαι για το μάθημά σας,
αλλά χθες συνέβη κάτι στο σπίτι». Και η αλήθεια είναι ότι δεν συνέβη
τίποτα στο σπίτι.
Ολα αυτά θέλουν διάκριση, θέλουν ισορροπία. Να δεις πότε το παιδί
κοροϊδεύει συστηματικά και η κοροϊδία αυτή γίνεται τρόπος ζωής, και πότε
το λέει επειδή η ψυχούλα του θέλει βοήθεια.
Να εμπιστευτεί και να ανοίξει η καρδιά του, και να πει όλη την αλήθεια. Να ‘ρθει να σου πει: «Ξέρεις
τι; Δεν διάβασα, γιατί βαριόμουν. Γιατί μας έφεραν ένα ωραίο παιχνίδι
στον υπολογιστή και ήθελα να παίξω για πολλές ώρες, και ξεχάστηκα». Αλλά για να κερδίσεις αυτή την εμπιστοσύνη, είναι ανάγκη αυτό: να μην το αποθαρρύνεις γι’ αυτό που σου λέει.
Τι είπα σήμερα; Φίλε μου, κατάλαβες τι είπα; Τίποτα συγκεκριμένο.
Διάφορα πράγματα από το «Γεροντικό». Πιάστηκα από μερικά σημεία και τα
σχολίασα. Μην ξεχνάς την παράκληση που είπαμε ότι θα κάνεις σήμερα. Αυτό
είναι κάτι πολύ ωραίο. Κάτι που θα μείνει. Σήμερα, κάποια
στιγμή της ημέρας ώσπου να κοιμηθείς, φρόντισε να διαβάσεις την
παράκληση της Παναγίας μας. Γιατί; Για ποιο θέμα; Κάνε τη για όλο τον
κόσμο.
Και να νιώθεις εκείνη την ώρα ότι η Παναγία κρατάει ένα μεγάλο πανέρι
με λουλούδια, με τριαντάφυλλα, με άνθη του Παραδείσου. Και την ώρα που
κάνει κάποιος μια παράκληση, η Παναγία ρίχνει κι ένα λουλούδι στη γη. Θα
κάνω κι εγώ μαζί σου. Αρα, άλλο ένα λουλούδι. Θα κάνεις κι εσύ, ωραία,
άλλο ένα λουλούδι. Πόσα λουλούδια μαζεύτηκαν; Πολλά! Θα γεμίσει η
γη λουλούδια! Λουλούδια κι ευωδία της Παναγίας. Αυτά τα λόγια που τώρα
σου λέω τα γράφει στο «Θεοτοκάριο». Εχει τέτοιες λέξεις: «Παναγία, που
έχεις τα λουλούδια Σου, στείλε μας αυτά τα άνθη του Παραδείσου…»
Δεν είναι δικές μου σκέψεις ή δικοί μου ρομαντισμοί. Είναι
ρομαντισμοί της Εκκλησίας. Είναι και η Εκκλησία ρομαντική. Είμαι κι εγώ.
Ολα χωρούν και μπορούν να υπάρξουν στην Εκκλησία. Και τα ρομαντικά
και τα πιο ορθολογικά. Και τα πιο στιβαρά. Και τα πιο αυστηρά. Μα και τα
πιο ποιητικά. Μην απορρίπτεις τίποτε.
Μη γενικεύεις, μην απολυτοποιείς. Aσε όλους να βρουν αυτό που
τους ταιριάζει και βρες κι εσύ αυτό που ταιριάζει σ’ εσένα, προκειμένου
να μεγαλουργήσεις. Ολοι χωράμε μέσα στην Εκκλησία. Η αγάπη είναι η
συνεκτική κόλλα. Η αγάπη είναι αυτή που μας ενώνει όλους.
