Οι αμαρτίες και τα λάθη μου, είναι δικά μου. Μονάχα εγώ και ο Θεός
ξέρουμε γιατί και πως τα έκανα. Εσύ μικρέ μου "ανθρωπάκο" με την μεζούρα
της «αρετής» και του νόμου στο χέρι δεν μπορείς να με κρίνεις, γιατί
απλά δεν ξέρεις τίποτα για την ζωή μου, ιδιαιτέρως δε για τα βράδια που
πλημμύριζαν αλμύρα τα όνειρα μου. Και μάθε και κάτι άλλο, κανείς δεν
αμάρτησε ποτέ για γούστο αλλά γιατί κάπου εκεί βαθιά μια αόρατη πληγή
αιμορραγούσε κι ένα τραύμα βαθύ σαν πέλαγος κάθε που κινούσαμε για
ταξίδι βύθιζε τις ελπίδες μας.
