Τι
όμορφη αλήθεια λέξη και έννοια, η κοίμησης. Κοίμησης της Θεοτόκου.
Δηλαδή ανάπαυσης, καταλαγή, ησυχία, θαλπωρή, παύση των δεινών που
συντροφεύουν τον ενθάδε βίο των ανθρώπων. Αλήθεια μπορεί κανείς να
πανηγυρίζει ένα θάνατο; Αυτό τον βίαιο χωρισμό της ψυχής από το σώμα;
Την απώλεια και τον αποχωρισμό; Μια γέννηση σαφέστατα φέρει χαμόγελα και
αναδεικνύει ένα κλίμα εορτής, αλλά ένας θάνατος, που ξανακούστηκε
αυτό;
Κι όμως στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση οι εορτές των Αγίων
είναι κατεξοχήν την ημέρα της κοιμήσεως τους, δηλαδή του θανάτου τους,
πράξη που έρχεται να φανερώσει την πεποίθηση και την εμπειρία της
εκκλησίας, ότι ο θάνατος δεν αποτελεί μετα Χριστό το τέλος της
ανθρώπινης ύπαρξης, τον αφανισμό και την εκμηδένιση.
Κατά
αυτό τον τρόπο η κοίμηση της Παναγίας δεν είναι ρήξη αλλά ένωση, δεν
είναι τέλος αλλά αρχή, δεν είναι σκοτάδι αλλά ανεκλάλητο φώς γλυκαίνον
τα έλκη « των κουρασμένων κωπηλατών, στις λίμνες των ματαίων
λογισμών……».
Στη λάμψη αυτού του ασυγκρίτου φωτός της εορτής, στις Αυγουστιάτικες
αυτές ημέρες , όταν ο φυσικός κόσμος φθάνει στο αποκορύφωμα της ομορφιάς
και γίνεται ύμνος, δοξολογίας, ακούγονται τα λόγια της κοιμήσεως «τάφος
και νέκρωσις ουκ εκράτησε, ως γάρ ζωης Μητέρα πρός την ζωήν μετέστησεν ο
μήτραν οικήσας αειπάρθενον……». Ο θάνατος δεν είναι πλέον το τέλος. Ο
θάνατος ακτινοβολεί αιωνιότητα και αθανασία. Δεν είναι λύπη αλλά χαρά.
Δεν είναι ήττα αλλά νίκη. Δεν είναι ρήξη αλλα ένωση και συνάντηση. Αυτά
είναι όσα εορτάζουμε την ημέρα της κοιμήσεως της Παναγίας μητέρας,
δηλαδή προγευόμαστε και απολαμβάνουμε στο τώρα της ζωή μας όλα εκείνα
που έρχονται στα έσχατα της ιστορίας.
