«Ἀδελφοί, γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει.... χαίρω δὲ ἐπὶ τῇ παρουσίᾳ Στεφανᾶ καὶ Φορτουνάτου καὶ Ἀχαϊκοῦ, ὅτι τὸ ὑμῶν ὑστέρημα οὗτοι ἀνεπλήρωσαν· ἀνέπαυσαν γὰρ τὸ ἐμὸν πνεῦμα καὶ τὸ ὑμῶν. Ἐπιγινώσκετε οὖν τοὺς τοιούτους. Εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα» (Α’ Κορ. 16, 13,17-18, 22)
«Αδελφοί, αγρυπνείτε! Μένετε στέρεοι στην πίστη! ...Είμαι πολύ χαρούμενος από την παρουσία κοντά μου του Στεφανά, του Φουρτουνάτου και του Αχαϊκού, γιατί αυτοί αναπλήρωσαν το κενό της απουσίας σας. Μου ξεκούρασαν την ψυχή, όπως και τη δική σας. Σε τέτοιους ανθρώπους οφείλετε αναγνώριση... Όποιος δεν αγαπάει τον Κύριο Ιησού Χριστό ας είναι χωρισμένος από το σώμα της εκκλησίας».
Ο Απόστολος Παύλος, κλείνοντας την πρώτη επιστολή του προς τους Κορινθίους, αφήνει στην ρύμη του λόγου του τρία μηνύματα πολύτιμα και για εκείνους και για εμάς, τα οποία δείχνουν τι σημαίνει στην πραγματικότητα εκκλησιαστική ζωή.
Το πρώτο είναι ότι χρειάζεται να μένουμε στέρεοι στην πίστη. Δεν είναι μόνο η δογματική πλευρά της. Είναι, κυρίως, η εμπιστοσύνη στον Θεό και στο θέλημά Του, εκείνη η βαθιά ελπίδα ότι ο Κύριος δεν μας ξεχνά και δίνει πάντοτε αυτό που είναι το καλύτερο για μας, αφού εμείς καταβάλουμε τους δικούς μας κόπους.
Το δεύτερο είναι ότι καλούμαστε να αναζητούμε εκείνους τους ανθρώπους της πίστης, οι οποίοι, μέσα από την διακονία της αγάπης και της αλήθειας, λαμβάνουν τη χάρη του Θεού και ξεκουράζουν τις ψυχές των ανθρώπων. Κι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται την εμπιστοσύνη μας και την αναγνώρισή μας. Η ευγνωμοσύνη δηλαδή, μια αρετή που δυστυχώς λείπει ιδιαιτέρως από τους καιρούς μας, είναι ένα στοιχείο που φανερώνει τη γνήσια πνευματική πρόοδο.
Το τρίτο είναι η αυστηρή προτροπή-εντολή του αποστόλου προς τους Κορινθίους: όποιος δεν αγαπά τον Κύριο Ιησού Χριστό, ας είναι χωρισμένος από το σώμα της Εκκλησίας. Ο Παύλος μάς υπενθυμίζει ότι η μετοχή στην εκκλησιαστική ζωή είναι δώρο του Θεού, αλλά δεν εμπίπτει στην κατηγορία του δικαιώματος. Έχει ως προϋπόθεσή της την αγάπη στον Χριστό. Δεν είναι θρησκευτικό καθήκον. Δεν είναι παράδοση. Δεν είναι «για το καλό», δεν είναι «όποτε έχουμε ανάγκη». Τέτοιες αντιλήψεις και νοοτροπίες, τις οποίες συναντούμε συχνά στη ζωή μας και στην εποχή μας, κάποτε μπορεί να αγγίζουν κι εμάς, δεν είναι αυτό που η Εκκλησία ζητά. Προϋπόθεση είναι η αγάπη προς το πρόσωπο του Κυρίου Ιησού.
Αυτά τα μηνύματα γίνονται υπομνήσεις προς όλους μας, να λειτουργεί η πίστη στη ζωή μας ως εμπιστοσύνη, να ευχαριστούμε και να αναγνωρίζουμε τους ανθρώπους εκείνους που αναπαύουν τις καρδιές μας, που σημαίνει να είναι η καρδιά μας ανοιχτή στην αγάπη, και να μη θεωρούμε την μετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας δικαίωμα, αλλά απόρροια της αγάπης μας προς τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ας μην είμαστε χριστιανοί του ονόματος μόνο ή κατ’ έθιμον, αλλά χριστιανοί της πίστης και της πράξης. Διότι ό,τι λαμβάνουμε εν αγάπη, καλούμαστε εν αγάπη να το αντιπροσφέρουμε σε κάθε περίσταση και σε κάθε πρόσωπο.
Αυτή ας είναι και η χριστιανική μας αυτοσυνειδησία.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός