Δεν γνώρισε η νεώτερη ιστορία της Ελλάδας άλλον όμοιον του Πολιτικό.
Αγάπησε πολύ τον Χριστό και όλη η ζωή του ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα Αληθινού Χριστιανού.
Αγωνίστηκε "μυστικώ τω τρόπω" στην προσωπική του έρημο- επτά περίπου
χρόνια- για την κάθαρση των παθών του και έχουμε πολλές μαρτυρίες ότι
έφθασε και στην Θεία Φώτιση (για όσους εννοούν την σημασία αυτών των
λόγων).
Σε πολύ νεαρά ηλικία μόλις 21-22 ετών, καθίσταται αριστούχος στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβα ως φαινόμενο της εποχής του.
Οι καθηγητές του, τον αποκαλούν ισότιμα ως καθηγητή ισάξιό τους.
Αναρριχάται γρήγορα στα αξιώματα της Αυτοκρατορικής αυλής και τελικά
στο ύπατο αξίωμα του Υπουργού Εξωτερικών της αχανούς Ρωσικής
Αυτοκρατορίας.
Από αυτή την θέση του δεν λάμπει το άστρο του μόνο
στο διπλωματικό πεδίο αλλά κηρύττει Χριστό με τη ζωή και τα έργα του σε
όλα τα έθνη.
Γι’ αυτό οι Ρώσοι τον αποκαλούν προφήτη, οι δε αντίπαλοι του προσωποποίηση του κακού.
Ο
φοβερός Καγκελάριος της Αυστρίας Μέττερνιχ λέγει ότι: «Ο μόνος
αντίπαλος που δύσκολα ηττάται είναι ο απόλυτα έντιμος άνθρωπος και
τέτοιος είναι ο Καποδίστριας».
Ο
ίδιος Καγκελάριος είναι αυτός που θα αποκαλέσει τον Ιωάννη Καποδίστρια
ως Ιωάννη της Αποκαλύψεως, διότι αναγνώριζε ότι στον τρόπο που ο
Καποδίστριας χειρίζεται τα Ευρωπαϊκά θέματα, είχε Θείες Αποκαλύψεις γι’
αυτό και δεν μπορούσε να τον νικήσει.
Ο Μέττερνιχ γνώριζε πολύ καλά
από πού πήγαζε αυτή η δύναμη του Ιωάννη Καποδίστρια διαβάζοντας τις
αναφορές του αρχηγού της μυστικής Αυστριακής αστυνομίας, οι οποίες
κατέληγαν πανομοιότυπα: «Ο Ιωάννης Καποδίστριας όταν δεν εργάζεται,
βρίσκεται πάντα σε κάποιο παρεκκλήσι και προσεύχεται».
Τον είχαν προειδοποιήσει φίλοι του, ότι αν πάει στην Εκκλησία θα τον σκοτώσουν.
Η απάντηση του ήταν ''Δεν μπορώ να απουσιάσω Κυριακή από την Εκκλησία. Ας με σκοτώσουν.''
Σημειώστε παρακαλώ την ώρα της δολοφονίας του, 05:35.
Όρθρου βαθέως πήγαινε στην Εκκλησία και διάβαζε αυτός τον Εξάψαλμο.
Από την Εκκλησία αντλούσε την δύναμή του, την σοφία του, αλλά και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του.
Πολλοί πολιτικοί μας σήμερα αναφέρονται συχνά στο έργο του και τον θαυμάζουν ως Άνθρωπο και Πολιτικό.
Όλοι μαζί δεν μπορούν να τον μοιάσουν ούτε στο μικρό δακτυλάκι του.
Έγιναν όλοι Σωτήρες και Ημίθεοι και δεν χρειάζονται πλέον τον Θεό.
Δεν ξανακούστηκε ποτέ από Πολιτικό το "Εάν ο Θεός μεθ' ημών, ουδείς καθ' ημών".
Θυσιάστηκε για την Ελλάδα από χέρι Ελληνικό, για τα Πολιτικά Συμφέροντα της εποχής του.Αιωνία η Μνήμη του!!!
