Μια χριστιανή μητέρα επισκεπτόταν συχνά ένα ίδρυμα με ανάπηρα παιδιά. Κάποια μέρα, έφερε για συντροφιά στον γιο της ένα ανάπηρο αγόρι που ήταν και καμπούρης.
Προειδοποίησε τον γιο της να προσέχει πολύ στις σχέσεις του μαζί του και να μην τον πληγώσει μιλώντας για την κατάστασή του, αλλά να παίζει μαζί του σαν να ήταν ένα παιδί όπως τ’ άλλα.
Ο γιος της ύστερα από λίγο είπε στο παιδί:
– Ξέρεις τι έχεις στην πλάτη σου;
Ο μικρός καμπουράκος ταράχθηκε, τάχασε για μια στιγμή˙ και το παιδί συνέχισε:
– Στην πλάτη σου είναι το κουτί μέσα στο οποίο βρίσκονται τα φτερά σου, και κάποια μέρα ο Θεός θα το ανοίξει και τότε θα πετάξεις πέρα ψηλά, σαν ένας ωραίος Άγγελος!…
Οι άνθρωποι θαυμάζουν τους μεγάλους και τέλειους χαρακτήρες, αλλά οι μεγάλοι χαρακτήρες δε γίνονται με την πολυτέλεια και καλοπέραση παρά μόνον με τα παθήματα και τις δοκιμασίες.
Τα παθήματα είναι το θαυμάσιο λίπασμα για τις ρίζες της ψυχής.
Ο μεγάλος αντικειμενικός σκοπός σ’ αυτή τη ζωή, είναι η καλλιέργεια της ψυχής. Είναι το μόνο πράγμα που θα πάρουμε μαζί μας στην αιωνιότητα!…
«Λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς». (Ρωμ. η΄ 18)
