Χάσαμε το μέτρο…. Στην αγωνιώδη προσπάθεια να εξασφαλίσουμε το μέλλον. Χάσαμε το μέτρο….
Τρέχουμε κάθε μέρα από το πρωί για να προλάβουμε, να προλάβουμε….
Για να γυρίσουμε το βράδυ στο σπίτι και να ετοιμάσουμε τα σχέδια μας για την επόμενη….
Γιατί είναι οι υποχρεώσεις πολλές…. Για να τρέξουμε, και να προλάβουμε ξανά….
Οι δικοί μας άνθρωποι, ενέχουν θέση συνεργάτη….
Η ερωτική μας ζωή, η επικοινωνία μας, η βόλτα μας, είναι ιστορίες -όνειρα θερινής νυκτός- που έχουν παρέλθει προ πολλού….
Ο καφές με τους φίλους μας έγινε, εσπρεσσάκι στο δρόμο για τη δουλειά μας.
Το οικογενειακό τραπέζι κατέληξε να είναι μισοφαγωμένο σάντουιτς σε ένα συρτάρι γραφείου, ή στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου.
Τα βράδια μας, περιγράφονται άψογα με τα πρησμένα από το τρέξιμο της ημέρας πόδια, ακουμπισμένα πάνω σε ένα τραπεζάκι και εμάς να έχουμε γείρει προς τα πίσω το κεφάλι παραπονούμενοι.
Οι Κυριακές μας, ημέρα γιορτινή, οικογενειακή, ημέρα που άλλοτε ήταν συνδεδεμένη με τον ήχο της καμπάνας το πρωί, και με τον χρόνο με τους ανθρώπους μας το μεσημέρι, δε μοιάζει σε τίποτα πλέον με τον νωχελικό, άπληστο ύπνο μας, προκειμένου να φορτίσουμε μπαταρίες, για να μπορούμε να ξανατρέξουμε από Δευτέρα….
Χάσαμε το μέτρο…
Δεν είναι ούτε η Κατάθλιψη, ούτε οι Κρίσεις Πανικού…
Χάσαμε το μέτρο.
Πάμε απ’ την Αρχή…
