Γράφει ο π. Γεώργιος Χριστοδούλου Εφημέριος Ι.Ν. Αγ. Σοφίας Ν. Ψυχικού
Ζώντας σε εποχές που με δυσκολία σκάει ένα χαμόγελο βγαλμένο με κόπο μέσα από προβλήματα, λογισμούς και ανασφάλειες, η ανάγκη για αναζήτηση τρόπων διαφυγής με προορισμό μία πράξη που θα φέρει λίγη χαρά στη διάρκεια της ημέρας είναι ολοένα και εντονότερη.
Αστοχίες όμως προς αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να φέρουν τα αντίθετα
αποτελέσματα όπως μελαγχολία, απογοήτευση και τέλος, απόγνωση.
Ψάχνουμε την ευτυχία μέσα από βιβλία, ψυχολογικές τεχνικές, φάρμακα,
συναισθηματικούς έρωτες, σεξ, φαγητό, διασκέδαση, δόξα, ποτό,
κουτσομπολιό κ.α. Συνειδητοποιώντας όμως ότι όλα τα προηγούμενα έχουν
ημερομηνία λήξεως, ξεκινάει αμέσως άλλη αναζήτηση με στόχο λίγη ακόμη
χαρά, ένας φαύλος κύκλος.
Μπερδεύουμε συχνά τη στιγμιαία ικανοποίηση της ψυχολογίας μας με τη
διαρκή ευτυχία, η οποία όμως δεν αποκτάται με τις δικές μας δυνάμεις
στην πληρότητά της, αλλά δίδεται ως δωρεά.
Πολλοί άγιοι της Εκκλησίας μας εξέφραζαν μια εσωτερική γαλήνη και
ικανοποίηση που πλημμύριζε την ψυχή τους σε βάθος χρόνου. Ο Όσιος
Γέροντας Παϊσιος έλεγε συχνά ότι νοιώθει πολλή χαρά μέσα του παρά τις
τόσες ασθένειες και κακουχίες που υπέστη στη ζωή του.
Το ερώτημα λοιπόν είναι, αν μπορεί κάποιος που ζει μακριά από την πηγή της χαράς, τον Θεό, να είναι πραγματικά ευτυχισμένος.
Μπορεί κάποιος που είναι αιχμάλωτος να νοιώσει χαρά; Όταν ο άνθρωπος γίνεται δέσμιος της υπερηφάνειας, της λαιμαργίας, των σαρκικών ηδονών, της κατάκρισης, του καπνίσματος, της φιλαργυρίας, του τζόγου και των απαγορευμένων ουσιών, νοιώθει τότε το βάρος των νοερών αλυσίδων να σφίγγουν το σώμα και την ψυχή του όλο και περισσότερο χάνοντας πολλές φορές τον έλεγχο και την πυξίδα της σωτηρίας.
Μπορεί κάποιος που είναι αιχμάλωτος να νοιώσει χαρά; Όταν ο άνθρωπος γίνεται δέσμιος της υπερηφάνειας, της λαιμαργίας, των σαρκικών ηδονών, της κατάκρισης, του καπνίσματος, της φιλαργυρίας, του τζόγου και των απαγορευμένων ουσιών, νοιώθει τότε το βάρος των νοερών αλυσίδων να σφίγγουν το σώμα και την ψυχή του όλο και περισσότερο χάνοντας πολλές φορές τον έλεγχο και την πυξίδα της σωτηρίας.
Αν δοκιμάζαμε να γίνουμε απλοί στην καθημερινότητά μας χωρίς
να μας ενοχλεί το παραμικρό. Αν τρέχαμε στο ωραιότερο δώρο που έχει
δώσει ο Θεός στον άνθρωπο, την εξομολόγηση, να αφαιρέσουμε όλες
τις αμαρτίες που βαραίνουν την ψυχή μας. Αν εκκλησιαζόμασταν τακτικά
ακούγοντας το «Ειρήνη πάσι». Αν αγαπήσουμε. Αν αφιερώναμε λίγη ώρα στο
Θεό προσευχόμενοι. Αν κάναμε ελεημοσύνες. Αν δίναμε σημασία και
απολαμβάναμε τη φύση που μας χάρισε ο Κύριος για να χαιρόμαστε και να
γαληνεύουμε.
Αν τα κάνουμε όλα αυτά, τότε θα αισθανθούμε την αληθινή γαλήνη που
φέρνει ανεκλάλητη χαρά και που αναζητά τόσο πολύ ο σύγχρονος άνθρωπος.
Γιατί όχι, να μας χαρίσει κι ο Θεός την αιώνια ευτυχία που γεύονται οι
ψυχές στον παράδεισο.
Πάντοτε χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε· τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ εἰς ὑμᾶς. τὸ Πνεῦμα μὴ σβέννυτε, προφητείας μὴ ἐξουθενεῖτε. πάντα δὲ δοκιμάζετε, τὸ καλὸν κατέχετε· ἀπὸ παντὸς εἴδους πονηροῦ ἀπέχεσθε (προς Θεσσαλονικείς επιστολή, κεφ. 5ο)
Πάντοτε χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε· τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ εἰς ὑμᾶς. τὸ Πνεῦμα μὴ σβέννυτε, προφητείας μὴ ἐξουθενεῖτε. πάντα δὲ δοκιμάζετε, τὸ καλὸν κατέχετε· ἀπὸ παντὸς εἴδους πονηροῦ ἀπέχεσθε (προς Θεσσαλονικείς επιστολή, κεφ. 5ο)
