Έρχεται
κάποια στιγμή που τα χάνουμε όλα. Οι δρόμοι, τα σκοτεινά σοκάκια και τα
χαμηλά φώτα, γίνονται οι πόθοι των περιπάτων μας και οι εξομολόγοι της
σιωπής μας. Περπατάμε, κοιτάμε, αλλα δεν βλέπουμε. Άλλωστε με τα μάτια
μονο κοιτάμε και με την καρδιά βλέπουμε. Ο πόνος όμως και η θλίψη,
θολώνουν τα μάτια, τα κάνουν τόσο υγρά που σαπίζει η διάθεση μας. Τότε,
εκεί στο χαραγμένο μηδέν των ματιών μας, γυρνάμε προς τον ουρανό και
μονολογούμε ηχηρά, "και τώρα Θεέ μου οι δυο μας, μονάχα
εσυ μου έμεινες.." Κάπως έτσι αλλάζουν οι ζωές μας, πριν περάσουμε στην
απόλυτη χώρα του θανάτου, ξημερώνει η Ανάσταση. Σ΄ενα κλίκ απο το δάκρυ
ειναι κρυμμένη η χαρά. Ένα άλλο βλέμμα,που ως δώρο Θεού κατακλύζει την
ύπαρξη μας τα κάνει όλα ξανά "αλλιώς". Και ξέρεις ποιο είναι το φοβερό
μυστήριο; Ότι τίποτα εκεί έξω δεν εχει αλλάξει, όλα ειναι στην θέση
τους, έτοιμα και πάλι να μας τυραννήσουν ή να μας λυτρώσουν. Όμως μέσα
μας, ένα άλλο Βλέμμα, μας χαρίζει πλέον μια θέα προς την έπληξη, κι αυτό
είναι θαύμα.
