π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος
Δεν είναι η θλίψη μια κατάρα που πρέπει να εξορκίσουμε από την ζωή μας,
αλλά μια διαδικασία μεταμόρφωσης. Μια διαδικασία που πρέπει να
σεβαστούμε δίνοντας της τον χρόνο που χρειάζεται για να εκφραστεί.
Μια απώλεια, κάτι που έχασες και ίσως να μην θυμάσαι, κάτι που σου
λείπει ή κάτι που τελείωσε, παίρνει νέα μορφή, μεταπλάθεται,
ξαναγεννιέται, μεταμορφώνεται.
Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να αισθανθεί, να πέσει και να σηκωθεί. Να
πονέσει και να γελάσει. Να θυμώσει και να ηρεμήσει, απιστήσει και να
πιστέψει να αμαρτήσει και να μετανοήσει.
Άφησε την ζωή να ρέει και τον Θεό να πρωταγωνιστεί. Μην ζητάς να
γίνεις άγαλμα, τέλειο μα τόσο κρύο, παγερό, αμήχανο κι ανίκανο να
νιώσει!!!
Μην θέλεις όλα να τα ελέγχεις χωρίς να τα ζεις. Όχι δεν είσαι ενάρετος μα φοβισμένος έως θανάτου.
Να θυμάσαι, ότι πάνω από την κόλαση, περισσότερο φοβόμαστε τον παράδεισο.
