Η Πολιτεία προσπαθεί να εξισώσει ηθικά τα ομόφυλα με τα
ετερόφυλα ζευγάρια, με το να δίνει την δυνατότητα αναδοχής παιδιών στα
πρώτα, σύμφωνα με την συζήτηση που άνοιξε δύο και πλέον χρόνια μετά την
ψήφιση του σύμφωνου συμβίωσης. Ενθαρρυμένη από ένα πνεύμα ανεκτικότητας
και σεβασμού στην διαφορετικότητα το οποίο τείνει να γίνει πλειοψηφία,
κυρίως ανάμεσα στις νεώτερες ηλικίες, αλλά και από το γεγονός ότι η
μεταμοντέρνα εποχή μας δεν είναι εύκολο να βάλει περιορισμούς στην
νοοτροπία του «όλα επιτρέπονται», προσπαθεί να κάνει το μεγάλο βήμα προς
την καθιέρωση του γάμου των ομόφυλων.
Έχει επισημανθεί ότι εδώ πρόκειται για επίσημη αλλαγή
του κοινωνικού προτύπου. Η φύση λειτουργεί στην προοπτική της ένωσης του
αρσενικού με το θηλυκό. Η ανθρώπινη πραγματικότητα, στα πλαίσια της
ελευθερίας, τείνει να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η φύση αφήνει
περιθώρια και για άλλες ενώσεις. Αυτός ο δρόμος στην πατρίδα μας μέχρι
τώρα δεν έχει θεσμοθετηθεί πολιτειακά και κοινωνικά. Ήρθε ο καιρός....
Οι νέοι μας δεν ενοχλούνται στην πλειοψηφία τους από
αυτήν την θέαση. Συνήθισαν από την τηλεόραση, το διαδίκτυο, την
προπαγάνδα από μοντέρνους εκπαιδευτικούς, τον αντιρατσιστικό αξιακό
προσανατολισμό, να μην διακρίνουν τι είναι φυσικό και τι δεν είναι. Όλα
οδηγήθηκαν εκεί αργά αλλά σταθερά. Πρώτα απαξιώθηκε ηθικά ο γάμος και
απελευθερώθηκαν οι σχέσεις των δύο φύλων από την ευθύνη της οικογένειας,
η οποία μετατέθηκε χρονικά ή συνδυάσθηκε με την ευκολία του διαζυγίου.
Αποϊεροποιήθηκε το σώμα και έγινε αυτάρκης η ηδονή, χωρίς η ύπαρξη να
συμμετέχει σ’ αυτήν πληρωτικά. Όλα έγιναν δικαίωμα. Η ομοφυλοφιλία
σταδιακά έγινε φυσική κατάσταση, από την στιγμή που δεν μετρά η
κοινωνία, αλλά το άτομο. Απομαγεύτηκε ο γάμος των ετερόφυλων και
μυθοποιήθηκε η συμβίωση των ομοφυλόφιλων, σαν να μην υπάρχει κανένα
πρόβλημα σ’ αυτήν, αλλά η μοναδική δυσκολία να είναι η προκατάληψη της
κοινωνίας. Και η Εκκλησία, η οποία επιμένει στην ταυτότητά μας,
θεωρήθηκε θεσμός με αναχρονιστικό λόγο και μη ικανός να παρακολουθήσει
την κοινωνική πρόοδο.
Είναι καιρός, ωστόσο, να ξαναπούμε την αλήθεια. Είναι
άλλο ο σεβασμός στην διαφορετικότητα και άλλο το να ξεκαθαρίσουμε ότι
για την πίστη μας υπάρχει αμαρτία που δεν πρέπει να γίνεται πρότυπο. Αν
χάσουμε την ταυτότητά μας στο όνομα των δικαιωμάτων, όπως τείνει να
γίνει πραγματικότητα, τότε φτιάχνουμε μία κοινωνία χωρίς φύλο, με
προσανατολισμό τον εαυτό μας και τι μας αρέσει και αρνούμαστε και
επίσημα την συλλογικότητα. Γινόμαστε ένα άθροισμα ομάδων και πληθυσμών
και όχι λαός.
Η Εκκλησία, αλλά και οι γονείς, όπως επίσης και όποιος
ζητά να έχουμε ταυτότητα στηριγμένη στην παράδοσή μας, καλούμαστε να
μιλήσουμε στα παιδιά μας χωρίς υπεκφυγές. Σεβόμαστε κάθε ομάδα, κάθε
άνθρωπο για τις όποιες επιλογές, αλλά δεν συμφωνούμε! Και δεν το
κρύβουμε ότι δεν συμφωνούμε. Αγαπούμε και συνυπάρχουμε ναι, όμως δεν
σημαίνει ότι αυτοφιμωνόμαστε για να μην ενοχλούμε. Αγκαλιάζουμε τον κάθε
τραυματισμένο και πληγωμένο άνθρωπο, βλέποντας ότι όλα δεν είναι
τέλεια, όσο κι αν εξιδανικεύονται, και του προτείνουμε την οδό της
μετάνοιας, της αγάπης, την παρουσία του Χριστού σε μία Εκκλησία που δεν
κλείνει τις πόρτες. Όμως δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι «όλα
επιτρέπονται»!
Λείπει πασιφανώς η μετάνοια από την ζωή μας...
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
