Πως
μπορείς να δίνεις λιγότερο φάρμακο σε έναν καρκινοπαθή, και το υπόλοιπο
να το εμπορεύεσαι προς ατομικό πλουτισμό; Κτίζεται η δική σου «ευτυχία»
πάνω στην δυστυχία του άλλου; Όταν εκμεταλεύεσαι το πόνο του
συνανθρώπου σου τίποτε δεν ανθίζει στην ζωή σου, γιατί τον σαπίζουν τα
δάκρυα και οι στεναγμοί του.
Όταν
ο άνθρωπος, ο διπλανός σου, παύει στα μάτια σου να είναι ιερός και
εικόνα Θεού, όταν πλέον δεν τον σέβεσαι γιατί είναι γέρος, σακάτης ή
τελειωμένος, όπως κυνικά αναφέρεις
άρα αδύναμος, τότε το κτήνος έχει πάρει την μορφή σου. Η πόρτα της
βαρβαρότητας έχει ανοίξει και ο θάνατος φωλιάζει στα σωθικά σου. Γιατί ο
καρκινοπαθής που άφησες χωρίς θεραπεία ή ο γέρος που πέταξες και ο
ανάπηρος που εγκατάλειψες, μπορεί να πεθάνουν κάποια στιγμή, αλλά εσύ
δεν έζησες ποτέ, ήσουν πάντα νεκρός. Κορμί δίχως ψυχή, ψυχή δίχως Θεό.
Αυτό είναι η κόλαση, ψυχές που ατίμασαν και περιφρόνησαν το δώρο της
ζωής.
