Πλησιάζουν τὰ Χριστούγεννα… ἐμεῖς μπορεῖ νὰ τὸ ξεχνᾶμε, ἀλλὰ κάποιες πόλεις ἔχουν μπεῖ γιὰ τὰ καλὰ στὸ κλίμα τῶν ἑορτῶν, ἔχουν φορέσει τὰ γιορτινά τους…!
Ἡ κάθε πόλη, ἐπιφυλάσσει μιὰ μεγαλοπρεπὴ ὑποδοχὴ στὰ Χριστούγεννα… τὰ γιορτάζει μὲ τὸ δικό της τρόπο… γίνεται πόλη τοῦ φωτός!
Κάθε φορὰ ποὺ πλησιάζουν οἱ μέρες γιὰ τὰ Χριστούγεννα, μὲ πιάνει μιὰ ἀνεξήγητη προσμονή, λὲς καὶ εἶμαι ἀκόμη δέκα χρόνων…!
Κάθε χρόνο εἶχα τὴν ἴδια λαχτάρα… τὴν ἴδια χαρά… καὶ ὅλα αὐτὰ γιατί;… μήπως, γιὰ τὸ στολισμένο δέντρο στὸ σαλόνι;… τὰ πολύχρωμα λαμπιόνια στὶς βεράντες;… τὰ μοσχοβολιστὰ γλυκὰ καὶ τὰ χαριτωμένα παιδάκια ποὺ λένε τὰ κάλαντα;…
Αὐτά, ὅμως, τὰ ἔνιωθα κάθε φορά, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ τελευταῖα χρόνια, ποὺ ξαφνικὰ κάτι ἄλλαξε…!
Δὲν εἶναι ὅτι, δὲ χαίρομαι, ὄχι-ὄχι φίλοι μου, ὄχι!… μέσα μου συνυπάρχουν περίεργα ὁ ἐνθουσιασμὸς μὲ τὸ φόβο… ἡ μελαγχολία μὲ τὸν προβληματισμό…!
Λίγο πρὶν τὶς γιορτὲς στολίζουμε τὸ δέντρο… στολίζουμε τὸ σπίτι μὲ λογιῶν-λογιῶν μπάλες, γιρλάντες, κορδέλες καὶ ἕνα σωρὸ ἄλλα μπιχλιμπίδια…!
Μερικές,
ὅμως, οἰκογένειες, θὰ στολίσουν “λυπημένο” δέντρο καὶ ὅλοι ξέρουμε
γιατί… ἴσως, νὰ μὴ στολίσουν καθόλου, γιατί, ἴσως, νὰ μὴν ἔχουν σπίτι νὰ
τὸ βάλουν…!!!
Ἕνα ὄμορφο, πολύχρωμο κουτάκι, μὲ κόκκινη κορδέλα γιὰ δῶρο, ὅλοι τὸ θέλουμε…!
Ἐμεῖς, ὅμως, ἴσως,νὰ μὴν μποροῦμε νὰ προσφέρουμε, γιατὶ τὰ δῶρα πλέον, δὲν τὰ σηκώνει ἡ τσέπη μας, εἶναι πολυέξοδα… εἶναι εἶδος πολυτελείας…!
Ἔφτασαν τὰ Χριστούγεννα…!
Πόσοι κατανοοῦν, πραγματικὰ τὸ γεγονός;…
Πόσοι διδάσκονται καὶ βιώνουν τὴν εὐσπλαχνία;…
Πόσοι φωτίζονται πραγματικά;…
Τὰ
ἐκκοσμικευμένα Χριστούγεννα, γιορτάζουν τὸ γεγονὸς μὲ πολλὰ τεχνιτὰ
φῶτα… ἄλλα ἔντονα, ἄλλα χαμηλά… καὶ ἄλλα μὲ ποικίλους χρωματισμοὺς
τονισμένα…!
Τελικά, ποιός εἶναι ὁ λόγος ποὺ τὸ φῶς κυριαρχεῖ παντοῦ, ἔστω καὶ μὲ ποικίλους καὶ τεχνιτοὺς τρόπους δοσμένο;
Ὁ φωτισμὸς ποὺ βλέπουμε δεξιὰ καὶ ἀριστερά, εἶναι ἡ μεγάλη ἐπιθυμία τοῦ κάθε ἀνθρώπου νὰ ἀνακαλύψει “τὸ Φῶς τὸ τῆς γνώσεως”…
Αὐτὸ τὸ Ἀληθινὸ τὸ Φῶς, ποὺ θὰ καταυγάσει τὰ ὅποια σκοτάδια, γιὰ
νὰ καταφέρει νὰ βιώσει τὴν ἀλήθεια, ποὺ κάθε χρόνο προβάλλουν τὰ
Χριστούγενα. Μιὰ ἀλήθεια ποὺ τὴν προσπερνᾶμε, καθὼς παραμένουμε
κολλημένοι
στὰ ἐξωτερικὰ χαρακτηριστικὰ τῆς ἑορτῆς, στὰ στολίδια, τὰ δῶρα καὶ τὰ
διακοσμητικά, ἐπειδὴ αὐτὰ ἕλκουν καὶ ἐντυπωσιάζουν…!
Αὐτὸς ὁ φωτισμός, ὅμως, δὲν εἶναι τὸ Φῶς…! μᾶς εἶναι λιγοστός, ἴσως, γιατὶ δὲν ἔχουμε καταλάβει τὸ νόημα τῆς ἑορτῆς, τὸ πῶς θὰ προσεγγίσουμε ἤ θὰ ζήσουμε τὴν ἑορτή…!
Συνήθως, φωτίζουμε τὸ σπίτι καὶ ὄχι τὴν ψυχή μας…!
Στολίζουμε τὸ σπίτι μας καὶ ἡ ψυχή μας, εἶναι γεμάτη σκουπίδια…!
Στρώνουμε πλούσια ἑορταστικὰ τραπέζια καὶ περιφρονοῦμε τὸ δικό Του Τραπέζι, τὴ Θεία Κοινωνία…!!!
“Βηθλεὲμ ἑτοιμάζου…” ἐσὺ μονάχα τὸ ἀκοῦς… ἐμᾶς, ἄσε μας… “ἀγρὸν ἠγόρασα”…!!!
Γιορτάζουμε τὴν Χριστοῦ γέννα, καὶ ἀπὸ ὅλα ἀπουσιάζει ὁ Χριστός… ἀρκεῖ νὰ περάσουμε ἐμεῖς καλά…!!!!!! Τί τραγικὴ ἀντινομία;…
Θὰ περάσουν τὰ Χριστούγεννα, ὅπως τόσα καὶ τόσα, καὶ ὁ Χριστὸς θὰ παραμείνει ξένος στὴν καρδιά μας…!!!
“Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον…”
Ὁ ᾿Ιωσήφ, φίλοι μου, ὁ σεμνὸς ἐκεῖνος βουλευτὴς καὶ κρυφὸς μαθητὴς ἀπὸ τὴν Ἀριμαθαία, κοιτάζοντας μὲ θαυμασμὸ καὶ δέος τὰ φοβερὰ αὐτὰ σημεῖα, ἔρχεται μπρὸς στὸν Πιλᾶτο γιὰ τὸ ὕστατο χρέος, ἱκετεύοντάς τον θερμὰ λέγοντας:
“Σὲ
ἱκετεύω… δός μου τοῦτον τὸν ξένο… δός μου ἐτοῦτον τὸν νεκρό, ποὺ βλέπω
σταυρωμένο… οἱ ἄνθρωποι, σὰν ξένο βρέφος τὸν δέχτηκαν στὸν κόσμο… σὰν
ξένο τὸν θανάτωσαν, γιατί;… γιατὶ τὸν ἐμίσησαν…
Ἄρχοντα, δός μου τοῦτον τὸν ξένο… Ἐκεῖνον ποὺ εὐεργέτησε τὸν κάθε πονεμένο… Ἐκεῖνον ποὺ ἀγκάλιασε κάθε φτωχὸ καὶ ξένο…
Δός μου τοῦτον τὸν ξένο, πού, σὰν ξένος, δὲν εἶχε ποῦ νὰ γείρει τὸ κεφάλι του…”
Γεννήθηκε καὶ ἔζησε σὰν ξένος…
Ξένος ὁ Χριστός;…
Ναί, φίλοι μου, ξένος!!! Σὰν ξένος ἦλθε ὁ Χριστὸς στὴ γῆ… ὅταν γεννήθηκε, δὲν φιλοξενήθηκε ἀπὸ ἀνθρώπους σὲ κάποιο συγγενικὸ ἢ φιλικὸ σπίτι, ἀλλὰ σ᾿ ἕνα σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ… κούνια Του, ἔγινε ἕνα παχνὶ ἀλόγων ζῴων!… Ἀμέσως, ἀναγκάσθηκε νὰ ξενιτευθεῖ, γιὰ νὰ γλυτώσει ἀπὸ τὴ θηριωδία τοῦ βρεφοκτόνου Ἡρώδου… καὶ σὰν ξένος κατοίκησε στὴν ξένη γῆ τῆς Αἰγύπτου…!
Ἀργότερα, οἱ Ἑβραῖοι, τοῦ ἔδωσαν νὰ πιεῖ τοῦ Πάθους τὸ ποτῆρι…
Ξένος ἀκόμη καὶ ὁ τάφος, ποὺ δέχθηκε τὸ καταπληγωμένο σῶμα Του, διότι δὲν ἀνῆκε σὲ Αὐτόν…!!!
Καὶ ὅμως, αὐτὸς ὁ τόσο ξένος, γνωρίζει νὰ ξενίζει, νὰ φιλοξενεῖ μὲ ἀγάπη… νὰ φιλοξενεῖ, ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἡ ἁμαρτία τοὺς ἀποξένωσε ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ…!
Ποῦ τοὺς φιλοξενεῖ;
Στὸ ἰδιόκτητο ξενοδοχεῖο Του…! τὸ ξενοδοχεῖο αὐτό, εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του, τὴν ὁποία ἀπέκτησε μὲ τὸ ἴδιο Του τὸ αἷμα…!!!
Τὰ
Χριστούγεννα, φίλοι μου, ἦρθαν… ἂς ἀναθεωρήσουμε τη ζωή μας… ἂς κάνουμε
μιὰ αὐτοκριτική… ἂς ἑτοιμάσουμε τὴ φάτνη τῆς καρδιᾶς μας μὲ τὴ
μετάνοια, ὥστε νὰ γεννηθεῖ ὁ Χριστός, ὄχι σὰν ξένο βρέφος…! γιατί, ὅσες
φορὲς καὶ ἂν ἑορτάσουμε τὰ Χριστούγεννα, ἂν δὲν γεννηθεῖ ὁ Χριστὸς στὴν
καρδιά μας, πιό τὸ ὄφελος;…
Αὐτὲς τὶς μέρες ἀνταλλάσσουμε, μεταξύ μας, δῶρα…
Ὁ Χριστός, γιὰ τὴ γέννησή Του, ζητᾶ ἀπὸ ἐμᾶς ἕνα δῶρο… ἕνα δῶρο ποὺ δὲν στοιχίζει… αὐτὸ ποὺ ζήτησε καὶ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἱερώνυμο, ὅταν τοῦ εἶπε: “Ἱερώνυμε, δῶσε μου τὶς ἁμαρτίες σου, γιὰ νὰ τὶς ξεπλύνω μὲ τὸ αἷμα μου”…!!!
