Anthony Bloom
Κάθε χρόνο πριν τα Χριστούγεννα, διαβάζουμε από το Ευαγγέλιο του Αποστόλου Ματθαίου την γενεαλογία του Χριστού και για χρόνια αναρωτιόμουνα, γιατί; Γιατί πρέπει να διαβάζουμε όλα αυτά τα ονόματα που σημαίνουν τόσο λίγα πράγματα για μας, εάν δεν σημαίνουν τίποτα; Και τότε μου έγινε αισθητή η σημασία που έχουν για μας αυτά τα ονόματα.
Το πρώτο στοιχείο είναι, ότι είναι οι άνθρωποι που από τις οικογένειές τους προέρχεται η ανθρώπινη φύση του Κυρίου Ιησού Χριστού. Είναι όλοι συγγενείς Του, και αυτό μας είναι αρκετό για να μας προκαλούν βαθιά συγκίνηση: ο Χριστός είναι αίμα τους, ανήκει στην οικογένειά τους. Ο καθένας τους όταν σκέφτεται τη Μητέρα του Θεού, μπορεί να πεί, «είναι παιδί της οικογένειάς μας», και για τον Χριστό, «και Εκείνος είναι παιδί που προέρχεται από την οικογένειά μας, αν και είναι ο Θεός, ο Σωτήρας μας, η αληθινή Θεϊκή παρουσία ανάμεσά μας». Επιπλέον, κάποια ονόματα ξεχωρίζουν: ονόματα Αγίων, ηρώων του πνεύματος, και ονόματα αμαρτωλών.
Ανάμεσά τους οι Άγιοι θα μπορούσαν να μας διδάξουν τι σημαίνει να πιστεύουμε•
όχι απλά να έχουμε μία πίστη διανοητική, μία άποψη για τον κόσμο, που
συμπίπτει, στο βαθμό που μπορεί, με το όραμα του Θεού, αλλά μία
πίστη που σημαίνει μία πλήρη εμπιστοσύνη στον Θεό, μία πίστη χωρίς όρια,
που σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τη ζωή μας γι’ αυτό που αντιπροσωπεύει, γι’ αυτό που είναι, εξαιτίας της γνώσης που έχουμε για τον Θεό,. Ας σκεφτούμε τον Αβραάμ του
οποίου η πίστη δοκιμάστηκε στο μέγιστο βαθμό. Πόσο δύσκολα προσφέρουμε
στον Θεό κάτι δικό μας: Στον Αβραάμ ζητήθηκε να προσφέρει ως θυσία
αίματος τον γιό του, και δεν έχασε την πίστη του απέναντι στον Θεό. Και ο
Ισαάκ; Παραδόθηκε χωρίς αντίσταση, ως δείγμα τέλειας υπακοής στον
πατέρα του, και μέσα απ’ αυτόν- στον Θεό.
Μπορούμε να θυμηθούμε την πάλη του Ιακώβ με
τον Άγγελο στο σκοτάδι, όπως κάποιες στιγμές που παλεύουμε για την
πίστη μας, για την ακεραιότητά μας, στο σκοτάδι της νύχτας, η στο
σκοτάδι της αμφιβολίας μας, στο σκοτάδι που μας κυριεύει κάποιες φορές
από παντού.
Αλλά επίσης μπορούμε να διδαχθούμε κάτι από εκείνους που, στην ιστορία, στην Αγία Γραφή, εμφανίζονται σαν άνθρωποι αμαρτωλοί. Ήταν άνθρωποι αδύναμοι, με μια αδυναμία που είχε καταλάβει τη ζωή τους, δεν είχαν τη δύναμη να αντισταθούν στις σωματικές και ψυχικές παρορμήσεις τους, στα πολύπλοκα πάθη της ανθρώπινης φύσης. Και όμως πίστεψαν με πάθος στον Θεό. Ένας από εκείνους ήταν ο Δαυίδ, και ένας από τους ψαλμούς του το εκφράζει αυτό τόσο καλά : «Εκ βαθέων εκέκραξά σοι, Κύριε..» Από τα βάθη της απελπισίας του, της ντροπής, της πτώσης του, από τα βάθη της αποξένωσής του από τον Θεό, από τα πιο βαθιά σκοτάδια της ψυχής του, δεν σταμάτησε να αναπέμπει κραυγή ικεσίας προς τον Θεό. Δεν κρύφτηκε από Εκείνον, δεν έφυγε μακρυά Του, έρχεται σ’ Εκείνον με την απελπισμένη κραυγή ενός απελπισμένου ανθρώπου. Την συγκεκριμένη συμπεριφορά έχουν και άλλοι άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης, όπως για παράδειγμα, η Ραχάβ, η πόρνη- και τόσοι πολλοί άλλοι.
Εμείς, όταν περνάμε την πιο σκοτεινή περίοδο της ζωής μας, όταν είμαστε παγιδευμένοι στο σκοτάδι που υπάρχει μέσα μας – στρεφόμαστε στον Θεό για να Του πούμε: Σε σένα, Κύριε, κραυγάζω! Ναι είμαι στο σκοτάδι, αλλά εσύ είσαι ο Θεός μου. Είσαι ο Θεός που δημιούργησε το φως και το σκοτάδι και Εσύ υπάρχεις μέσα στο σκοτάδι και στο εκτυφλωτικό φως• υπάρχεις στον θάνατο όπως και στην ζωή• στην κόλαση όπως στον ουράνιο Θρόνο Σου• και μπορώ να σού φωνάζω απ’ όπου και να βρίσκομαι.
Υπάρχει ακόμα ένα τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να σκεφτείτε. Εκείνοι οι άνθρωποι για εμάς είναι ονόματα• για κάποιους από αυτούς γνωρίζουμε λίγα πράγματα από την Βίβλο, για άλλους δεν γνωρίζουμε τίποτα. Αλλά όλοι υπήρξαν συγκεκριμένα πρόσωπα, άνδρες και γυναίκες σαν κι εμάς με όλες τις αδυναμίες και τις ελπίδες, τους κλυδωνισμούς στο θέλημα και τους δισταγμούς τους, μ’ όλη την αρχική αγάπη που τόσο συχνά αμαυρώνεται κι όμως παραμένει φλογερή και φωτεινή. Είναι αληθινά πρόσωπα και μπορούμε να διαβάζουμε τα ονόματά τους νοιώθοντας, ότι, ναι-δεν σας γνωρίζω, αλλά είστε από εκείνους που προέρχονται από την πραγματική και συγκεκριμένη οικογένεια του Χριστού, που παρά τις αντιξοότητες της ζωής, εξωτερικές ή εσωτερικές, ανήκουν στον Θεό. Κι εμείς μπορούμε να προσπαθήσουμε, και να μάθουμε, μέσα στην συγκεκριμένη ζωή που έχουμε, κατά πόσον είμαστε αδύναμοι ή δυνατοί σε μία δεδομένη στιγμή και αν εξακολουθούμε να είμαστε δικοί Του.
Λοιπόν ας σκεφτούμε την σημερινή Ευαγγελική περικοπή, την επόμενη φορά που θα έλθουμε να την ακούσουμε, ας την δεχτούμε με μια λάμψη στα μάτια, με μια ζεστή καρδιά• αυτό θα είναι δυνατό μονάχα στον βαθμό που ο Χριστός θα γίνεται ολοένα πιο αληθινός στη ζωή μας και μέσα από Εκείνον, θ’ ανακαλύπτουμε ότι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι είναι πρόσωπα αληθινά, ζωντανά, που ανήκουν σε μας και στον Θεό. Αμήν.
