Η σχέση με τον Θεό, αυτό που ονομάζουμε πνευματική ζωή είναι τόσο απλή και χαρούμενη και όμως την κάνουμε τόσο περίπλοκη και κουραστική, δύστροπη και βασανιστική. Ενοχές, φόβοι, ταραχή, άρνηση και μιζέρια. Κι όλα κλεισμένα σε μια φράση, εγωισμός. Αυτό είναι ναι, υπερηφάνεια και εγωισμός. Γιατί θέλουμε όλα να τα ελέγξουμε, να τα κερδίσουμε και να τα ορίσουμε. Τον Θεό στο τσεπάκι μας, την σωτηρία στα κέρδη μας. Όλα ελεγχόμενα από το εγώ μας. Τόσο μυαλό, τόσο νου, τόση εγωπάθεια και έλεγχος, που να περισσεύει χώρος για το θαύμα;
Ζούμε βουτηγμένοι στο μυαλό μας. Είμαστε πνιγμένοι στο κοσμικό και πνευματικό άγχος. Οι μεν για τα γήινα οι άλλοι για τα επουράνια, αλλά όλοι αγχωμένοι. Όλοι ψάχνοντας το κέρδος και κανείς την αγάπη. Δεν μας νοιάζει να αγαπήσουμε τον Χριστό, αλλά να κερδίσουμε τον παράδεισο του. Γι αυτό έχουμε ένταση, λογισμούς, φόβο και ταραχή. Διότι δεν ζητάμε Εκείνον, αλλά το κέρδος από αυτόν.
Λίγοι τον αγαπάμε, οι περισσότεροι τον φοβόμαστε και άλλοι τόσοι τον εκμεταλλευόμαστε. Φοβόμαστε μην πάμε στην κόλαση που στο τέλος γίνεται η ίδια η ζωή μας κόλαση. Γιατί κόλαση είναι να μην αγαπάς, να μην είσαι μαζί με τον αγαπημένο σου και όχι γιατί δεν θα τον κληρονομήσεις. Έλεγε ένας άγιος, «εγώ θέλω να είμαι με τον αγαπημένο μου Χριστό, κι ας είναι και στην κόλαση…». Η αγάπη δεν κοιτάει το κέρδος αλλά το πάθος. Ανασταίνεται την παρουσία του άλλου, πεθαίνει στην απουσία του.
Αγχωνόμαστε τόσο πολύ να «σωθούμε» που στο τέλος καταστρέφουμε το πιο μεγάλο δώρο του Θεού την ίδια την ζωή. Είμαι σίγουρος πως όταν ο Θεός θα μας δει, θα πει «γιατί»; «Γιατί φοβήθηκες τόσο; Γιατί δε τόλμησες να ζήσεις αυτό που σου έδωσα και σου χάρισα, το δώρο της ύπαρξης;»
Σχήματα, έννοιες, βιβλία, ομιλίες, λογισμοί, πνευματικές ασκήσεις και κατορθώματα για να τρέφεται το εγώ. Και την ίδια στιγμή ξεχνάμε να ζούμε, να ευχαριστούμε, να δοξολογούμε τον Θεό για το δώρα Του, τις ευκαιρίες που μας δίνει, την Παρουσία Του που είναι παντού, μα πως να την δούμε αφού ειμαστε απασχολημένοι με την «σωτηρία» μας;
Τώρα που ο ιός μας έκλεισε μέσα στα σπίτια όλοι θυμηθήκαμε την αξία του περιπάτου. Να περπατάς, να ακούς, να βλέπεις και να αισθάνεσαι. Με το κορμί που σου έδωσε ο Θεός. Να νιώθεις τα βήματα σου, την ανάσα, την καρδιά σου να χτυπάει, με πλήρη παρουσία σε αυτό που κάνεις και είσαι.
Τώρα που η πανδημία μας κλείδωσε στα σπίτια μας, θυμηθήκαμε την αξία των ζώων. Την αξία να προστατεύεις και να φροντίζεις ένα αδέσποτο. Να το έχεις συντροφιά και αυτό να ομορφαίνει την ζωή σου. Να σου θυμίζει ένας σκυλάκι, τι σημαίνει να μην έχεις φύγει ποτέ από τον παράδεισο.
Τώρα καταλάβαμε, τι αξία έχουν οι φίλοι, τα ανθρώπινα πρόσωπα στην ζωή μας. Τι σήμαιναν τα λόγια του αγίου που έκλαιγε γιατί είχες μέρες να δει έναν άνθρωπο. Η εκείνου το αββά που όταν τον ρώτησαν είδες ποτέ θαύματα στην ζωή σου; «Ναι», απάντησε, «τον άνθρωπο». Τώρα λοιπόν, μας λείπουν οι δικοί μας, οι φίλοι, οι γονείς και συγγενείς μας. Όλους εκείνους που με τόσες προφάσεις και δικαιολογίες αρνούμασταν να δούμε και να μοιραστούμε τις ζωές μας.
Μια ζωή πεταμένη και όχι βιωμένη. Μέρες δολοφονημένες και στιγμές στοιβαγμένες σαν πτώματα μέσα στην καρδιά μας. Άνοιξε το παράθυρο βρωμάει μοναξιά. Άνοιξε να μπει ο Χριστός, οι άνθρωποι, τα ζώα, η κτίση, η ζωή που σου δωρίστηκες και εσύ την στυγνά δίχως ντροπή την δολοφόνησες.
Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν έλεγε ότι μια αμαρτία υπάρχει, να ζεις σαν να μην ήρθε ποτέ Εκείνος στην Γη. Ταπεινά θα συμπληρώσω, ότι είναι μεγάλη αμαρτία, να φοβάσαι να ζήσεις αλλά και να τρέμεις μην πεθάνεις. Την ζωή ο Θεός δεν μας την έδωσε να την μισήσουμε και να την σκοτώσουμε αλλά να την μεταμορφώσουμε. Να γίνει το παρόν η αιωνιότητα της Βασιλείας Του που έρχεται…….
