Λίγο πριν ανέβει στο Σταυρόν ο Χριστός, «παραλαμβάνει τον Πέτρον και Ιάκωβον και Ιωάννην» και τους ανεβάζει σ’ ένα ψηλό βουνό, «και μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών».
Το γεγονός της μεταμόρφωσης είναι συνυφασμένο με δύο στοιχεία: το Σταυρό και το ύψος. Ο σταυρός του καθενός, η δυσκολία και δοκιμασία του είναι πολύ μικρή μπροστά στο Σταυρό του Κυρίου που «αίρει την αμαρτίαν του κόσμου». Άλλωστε, ο σταυρός μας αποκτά σημασία από το Σταυρό Του. Μαζί Του ο δικός μας σταυρός γίνεται υποφερτός και μέσον πνευματικής ανάπτυξης.
Το ύψος – «εις όρος υψηλόν» – σου δημιουργεί την αίσθηση της αποστασιοποίησης: από τα τρεχάματα, τις μικρότητες, τα επουσιώδη. Μπορείς να ανασάνεις, να ελπίζεις στην αλλαγή, να βεβαιώνεσαι για την ομορφιά του ουρανού.
Δεχόμενος με την υπομονή κι εμπιστοσύνη στο Θεό τον όποιο σταυρό σου, αλλά και αποφασίζοντας να φύγεις από το πνίξιμο του εαυτού σου και ν’ ακολουθήσεις τον Ιησού, μπορείς να γευτείς τη μεταμόρφωσή σου.
Οι μαθητές, αν μπόρεσαν να δούν τη Μεταμόρφωση του Κυρίου τους, ήταν γιατί μεταμορφώθηκαν κι αυτοί μαζί του «καθώς ηδύναντο», όχι τέλεια αλλά καθώς μπορούσαν.
Η μεταμόρφωσή μας εξαρτάται από τη σχέση που έχουμε μαζί Του κι από το πόσο μπορούμε να δεχτούμε το φως Του. Όση, όμως, και να είναι, σίγουρα είναι το κάτι άλλο του κόσμου τούτου. Βλέπεις πιά διαφορετικά τον εαυτό σου, τους άλλους, τα προβλήματα και τα αδιέξοδά σου.
Δεν μπορείς πλέον να συμπεριφέρεσαι όπως πριν ως να μην συνέβηκε τίποτε, κι ας συνεχίζουν τα πάθη και οι αμαρτίες να σε συνοδεύουν. Όμως, τώρα δεν τα βλέπεις ως το κέντρο της ζωής σου, γιατί ξέρεις πως ο Χριστός, ως το «φως το αληθινόν», μπορεί να μεταμορφώσει και να φωτίσει τα πάντα μέσα σου. Τώρα μπορεί μεν να συνεχίσεις να ζεις όπως πριν εξωτερικά, αλλά μέσα σου χαίρεσαι την παρουσία Του και τη μεταμόρφωσή σου.
